Σάββατο 29 Αυγούστου 2020
Τίμιος Σταυρός – μια διαδρομή πρόκληση!
Τρίτη 25 Αυγούστου 2020
Ευτυχώς, ακόμα η παιδική αθωότητα παραμένει αλώβητη - Καλοκαίρι 2020
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Anna Daskalaki (@daskalakian9) στις
Κυριακή 23 Αυγούστου 2020
Κυνηγώντας έναν κομήτη… Η επιθυμία να υπερνικήσουμε τη θνητότητά μας κυνηγώντας κάτι που διαρκεί στον χρόνο!
Πέμπτη 20 Αυγούστου 2020
Η προστασία της φύσης είναι στο χέρι μας! Πέρυσι σαν σήμερα στην υπέροχη Μίλατο!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Anna Daskalaki (@daskalakian9) στις
Τρίτη 18 Αυγούστου 2020
Ένα Καλό Βιβλίο στην Παραλία....
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Anna Daskalaki (@daskalakian9) στις
Κυριακή 16 Αυγούστου 2020
Προορισμός…..Σητεία
Η πόλη της Σητείας χτισμένη πάνω σε λόφο, θυμίζει έντονα το νησί της Σύρου.
Είναι γεμάτη με νεόδμητα ή αναπαλαιωμένα, όμορφα φροντισμένα σπίτια
και διαθέτει μια περιποιημένη και καλοφτιαγμένη παραλιακή. Ψηλά στον λόφο
δεσπόζει το κάστρο της Σητ
Πρόκειται για μια πόλη όλο ζωή που οι δραστηριότητες δε σταματούν ακόμα, και κάτω από τον φόβο του covid-19, μιας και παντού βλέπεις ντόπιους και τουρίστες να φορούν την απαραίτητη μάσκα προστασίας και να κάνουν τη βόλτα τους το βραδάκι στην παραλιακή. Έτσι, τα όμορφα ταβερνάκια και οι καφετέριες που βρίσκονται κατά μήκος της είναι πάντα γεμάτα τις ζεστές βραδιές του καλοκαιριού. Και δεν τους αδικώ, γιατί κι εγώ είχα την τύχη να απολαύσω το βραδινό μου σ’ ένα από αυτά και να βλέπω παράλληλα το υπέροχο λιμάνι και το ολόγιομο φεγγάρι να ξεπροβάλλει από το απέναντι βουνό…
Η επόμενη μέρα είναι μέρα εξερεύνησης. Προορισμός μου, οι μαγευτικές παραλίες του Ξερόκαμπου. Η περιοχή βρίσκεται μόλις 47χλμ νότια από την πόλη της Σητείας και η διαδρομή που διαλέξαμε προς Ζάκρο, μετά από συστάσεις των ντόπιων κατοίκων, για να φτάσουμε εκεί, ήταν όντως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, γιατί το τοπίο δε θυμίζει σε τίποτα τις καταπράσινες διαδρομές που κάνει κάποιος, όταν εξερευνά για παράδειγμα τους νομούς Χανίων και Ηρακλείου.
Ο τόπος έρημος, ξερός
(ίσως σε αυτό οφείλει το όνομα η περιοχή) με χαμηλούς θάμνους, λίγες ελιές εδώ
κι εκεί κι ένα πανέμορφο μωβ χώμα σε μερικά σημεία, έφερε σε πολλά σημεία
της διαδρομής στο μυαλό μου τη γειτονική Σαντορίνη. Μια από τις αναπάντεχες
εκπλήξεις…. η παρουσία ενός όμορφου μιτάτου ακριβώς πάνω στον δρόμο λίγο πριν
τη Ζάκρο!
Ο Ξερόκαμπος διαθέτει φοβερές παραλίες παρά το άνυδρο τοπίο του, όπως η Αλατσολίμνη,
το Λιμανάκι, η Καραβόπετρα, τα Βουρλιά, ο Γεροντόλακκος κ.α, σε σημείο να μην ξέρεις
σε ποια να πρωτοκολυμπήσεις. Όμως, εγώ έψαξα για την παραλία του Άργυλου που
είναι γνωστή για τις ευεργετικό, φυσικό σπα που μπορεί να κάνει κάποιος,
λιώνοντας και απλώνοντας στο δέρμα του κομμάτια αργύλου που υπάρχουν άφθονα
στην παραλία αυτή. Εκεί, διασκέδασα πολύ βλέποντας μεγάλους και μικρούς να
παίζουν και να είναι καλυμμένοι με πηλό αργύλου και να γίνονται άλλοι άνθρωποι
μόλις βουτούσαν στο νερό!
Μετά από μια δροσιστική μπύρα και φαγητό σ’ ένα από τα ταβερνάκια της παραλίας
για να πάρω δυνάμεις, η διαδρομή της επιστροφής ξεκινά με μια μικρή στάση στην παραλία
της Κάτω Ζάκρου και στον αρχαιολογικό χώρο, μέρη στα οποία καταλήγει το περίφημο
φαράγγι των Νεκρών, το πέρασμα του οποίου αποτελεί εδώ και καιρό μελλοντικό στόχο.
Η παραλία εκεί είναι εξίσου όμορφη και δεσπόζει η όμορφη θέα της θάλασσας και
των βράχων, όσο κατεβαίνεις το λόφο προς αυτήν, ωστόσο δυστυχώς από την αρχαία
πόλη της Ζάκρου δεν έχουν απομείνει πολλά πράγματα να δει κανείς…..
Επιστροφή στη Σητεία! Είναι απόγευμα πια και μετά από ένα δροσιστικό μπάνιο και την επιλογή των κατάλληλων ρούχων για τη συγκεκριμένη διαδρομή, είμαι έτοιμη για την επίσκεψη μου στη μονή Τοπλού. Εύχομαι να την προλάβω ανοιχτή, μιας και πληροφορήθηκα πως κλείνει στις 8.00 το βράδυ το καλοκαίρι για τους επισκέπτες, όμως διάλεξα αυτή την ώρα για να μην έχει πολύ κόσμο και να μπορέσω να απολαύσω την ηρεμία της μονής.
Η διαδρομή προς τη μονή είναι πανέμορφη. Βρίσκεται μόλις 11 χιλιόμετρα έξω από τη Σητεία και είναι μαγικό να τη βλέπεις να ξεπροβάλλει με το επιβλητικό καμπαναριό της, με πράσινους αμπελώνες γύρω της, καταμεσής ενός ολόξερου και αφιλόξενου τόπου, πραγματικά σαν όαση στην έρημο. Ευτυχώς, έγιναν όλα όπως ευχόμουν, η μονή δεν είχε πολλούς επισκέπτες παρά μόνο εμάς και μια οικογένεια τουριστών που κατέφθασε λίγο αργότερα.
Μπόρεσα λοιπόν, να περιεργαστώ και να φωτογραφήσω όπου επιτρεπόταν, το εκπληκτικό αυτό μοναστήρι που σου δίνει την εντύπωση απόρθητου μεσαιωνικού φρουρίου, όσο πέφτει το φως και το αγκαλιάζει. Η μονή Τοπλού έχει κι ένα πλούσιο μουσείο με λάβαρα, παλιούς ασυρμάτους, χάρτες και πολλά άλλα αντικείμενα που θυμίζουν τη συμβολή της ανά τους αιώνες, στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες τους έθνους. Επιπλέον, διαθέτει και ένα από τα καλύτερα οινοποιεία της Κρήτης και όπως ήταν φυσικό θέλησα να το επισκεφτώ για να γευτώ ένα κρασί που με έχει εντυπωσιάσει, το «Θραψαθήρι» τους, αλλά λόγω της κατάστασης το βρήκα κλειστό για τους επισκέπτες.
Η επόμενη μέρα με βρίσκει σε αναζήτηση μιας από τις πιο διάσημες παραλίες της Κρήτης και αναφέρομαι φυσικά στο Βάι! Μια τόσο πολυδιαφημισμένη παραλία που δεν περίμενα να μου κάνει καλή εντύπωση. Τα νερά παραμένουν πεντακάθαρα παρά τη μεγάλη επισκεψιμότητα και μπορείς να δεις ψάρια να κολυμπούν δίπλα σου!
Ωστόσο, συστήνω να πάτε νωρίς και να προτιμήσετε το αριστερό άκρο της παραλίας και όχι το οργανωμένο, για να απολαύσετε την ομορφιά του μέρους σε όλο της το μεγαλείο. Εξάλλου, το πάρκινγκ είναι κοντά και μπορείτε να πάρετε μαζί σας τη δική σας ομπρέλα. Φυσικά, μην παραλείψετε να ανεβείτε ψηλά από τα σκαλιά, για να δείτε την πανοραμική θέα της παραλίας και να κάνετε μια βόλτα στο απίθανο φοινικόδασος που με θλίψη είδα ότι σιγά σιγά μαραζώνει κι έχει απόλυτη ανάγκη προστασίας.
Επόμενη στάση μου η παραλία του Κουρεμένου, διάσημη για τους λάτρεις των θαλάσσιων
σπορ και όχι μόνο. Οι δυνατοί άνεμοι που πνέουν στην περιοχή, σε συνδυασμό με τον ανοιχτό κόλπο την κάνουν ιδανικό μέρος
για παραθερισμό των ανθρώπων που αγαπούν τη δράση και βλέπεις μάλιστα, πολλούς
απ’ αυτούς, να έχουν έρθει μέχρι εκεί, με τα τροχόσπιτά τους. Ωραίες εικόνες,
να βλέπεις ολόκληρες οικογένειες παραθεριστών εκεί, με μαμάδες να ταΐζουν τα
παιδιά δίπλα σε σανίδες του σερφ. Και κάπως έτσι, προχωρώντας ανακαλύψαμε κι
εμείς, μια πολύ ωραία ταβέρνα κρυμμένη σε χωματόδρομους της περιοχής που μας αποζημίωσε
με το φαγητό και την υπέροχη θέμα στον κόλπο…
Το τελευταίο βράδυ στη Σητεία, κλείνει φυσικά, με βόλτα στα υπέροχα στενά της
και με την υπέροχη μουσική από το συναυλιακό χώρο του άλσους Χλουβεράκη. Ο χρόνος
μου εδώ τελείωσε, όμως, απομένουν πολλά ακόμη να δω…εις το επανιδείν Σητεία!
Α.Δ
Δευτέρα 10 Αυγούστου 2020
Αγ.Γεώργιος - Ένας περίπατος γεμάτος παιδικές μνήμες…
Όταν στερείσαι κάτι, λένε, πως
καταλαβαίνεις την αξία του και αυτό το ζήσαμε όλοι στη διάρκεια της καραντίνας,
πριν λίγο καιρό. Οφείλω να το ομολογήσω, πως το ένιωσα κι εγώ έντονα και τώρα
που πέρασε κάποιο διάστημα και καταστάλαξε αυτό το συναίσθημα μέσα μου είναι
καιρός να αποτυπωθεί και στο χαρτί…
Έστελνα λοιπόν, κι εγώ το μήνυμα
μου με τον πολύτιμο αριθμό 6 για περίπατο μέσα στην πόλη, μα αυτό καταλάγιαζε
μονάχα για λίγο τη δίψα μου για λίγη άσκηση με περπάτημα. Ένας περιπατητής δεν μπορεί για
πολύ καιρό να πάψει να προχωρά. Όταν λοιπόν, κατάφερα για πρώτη φορά μετά απ’
όλο αυτό να πάω πρώτη επίσκεψη στο χωριό μου ξανά, ο ενθουσιασμός μου δεν
περιγράφεται, γιατί υπήρχε μια γνώριμη διαδρομή που επιθυμούσα διακαώς να
ξανακάνω, να επισκεφτώ το εκκλησάκι του Αγ.Γεωργίου στου Καϋμένου.
Τη διαδρομή αυτή την επέλεγε
συχνά ο δάσκαλός μου για σχολική εκδρομή, όταν ακόμα ήμουν μαθήτρια του
δημοτικού σχολείου, όμως, την έχω συνδέσει και με οικογενειακές στιγμές, καθώς
σ’ αυτό το ξωκλήσι μαζεύονται όλες οι οικογένειες των γύρω χωριών στο Τέμενος,
ανήμερα της εορτής του Αγ.Γεωργίου, για να γιορτάσουν με αρτοκλασίες, φαγητά τη
μεγάλη αυτή γιορτή. Γνωστά είναι επίσης, και τα αφιερώματα τράγων και προβάτων
στη χάρη του Αγίου από τους ντόπιους βοσκούς. Έτσι, κι εμείς γιορτάζαμε εκεί,
τον αγαπημένο μου παππού Γιώργη, όσο ζούσε.
Αν και το εκκλησάκι αυτό δε
βρίσκεται πολύ μακριά από το Κυπαρίσσι και περπατάς περίπου κανένα εικοσάλεπτο
για να φτάσεις εκεί, η διαδρομή είναι πανέμορφη, μιας και έχεις μοναδική θέα
που φτάνει ως τον Γιούχτα και την Ρόκα και στο βάθος αχνοφαίνεται το Ηράκλειο.
Ας μην ξεχνάμε, πως κι ο Νικηφόρος Φωκάς είχε επιλέξει το Τέμενος και
συγκεκριμένα τη Ρόκα στο Κανλί Καστέλι, για την εξαιρετική της θέση, όταν
αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα του νησιού σε πιο ασφαλές μέρος, όποτε
μιλάμε για μια περιοχή με εξαιρετικά χώματα, με ιστορία ανά τους αιώνες.
Περπατώντας εκεί, νιώθοντας τον ήλιο να με ζεσταίνει και τις μυρωδιές από τα αρωματικά βότανα τριγύρω νιώθω ζωντανή κι ελεύθερη όσο ποτέ. Περνάω την ξερόβρυση, βασική πηγή με τρεχούμενο νερό στην περιοχή που έχει μάλιστα, ακόμα νερό και προχωρώ. Στο βάθος μπορώ να δω ξεκάθαρα τις δυο εκκλησίες. Μέχρι, τώρα μιλούσα μόνο για μια κι ίσως μπερδευτήκατε… όμως, διατηρούνται πολύ καλά και οι δυο εκκλησίες του Αγ.Γεωργίου η μια πίσω από την άλλη, αφού οι κάτοικοι δεν γκρέμισαν την παλιά εκκλησιά, αλλά ακριβώς από πάνω έχτισαν την καινούργια. Λέγεται, πως κάποιος πιστός από το Κυπαρίσσι έταξε στον Άγιο παλιά, να αναστηλώσει την εκκλησία του, όμως επειδή τελικά η χάρη που ζήτησε δεν πραγματοποιήθηκε, ερμήνευσε το γεγονός ως επιθυμία του Αγίου να μην αναστηλωθεί η παλιά εκκλησία, κι έτσι το έργο δεν προχώρησε τότε. Αργότερα όμως, οι παλιοί κάτοικοι του Κυπαρισσιού έχτισαν μια καινούργια εκκλησία, ακριβώς λίγα μέτρα πιο πάνω από την παλιά.
Σε αντίθεση με την καινούργια, η
παλιά εκκλησία ασκούσε πάντα, μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου. Όταν ήμουν μικρή
τα χαλάσματά της, τα γεμάτα αγριόχορτα και κάθε είδους ζωύφια, όπως σαμιαμίδια
που κρυβόταν στις παλιές πέτρες του ναού, μου ξυπνούσαν μέσα μου την επιθυμία
της εξερεύνησης, όποτε βρισκόμουν στον χώρο αυτό. Και να που τώρα πια, ο παλιός ναός αυτός αναστηλώθηκε και
αναδείχτηκε όλη η ομορφιά του. Μα, ο ναός αυτός με μάγευε και για άλλους
λόγους, ίσως, γιατί μου θύμιζε ιστορίες της γιαγιάς μου για βοσκούς που
έπαιρναν όρκους ιερούς στο όνομα του Αγίου και που αν τους πατούσαν ερχόταν
φοβερή τιμωρία.
Μια τέτοια ιστορία ήταν εκείνη
που θα σας διηγηθώ. Μια βραδιά, με φοβερή κακοκαιρία κάποιοι βοσκοί αναζήτησαν
καταφύγιο μέσα στον ναό μέχρι να περάσει η μπόρα. Όμως, ενώ τους είχε πάρει ο
ύπνος, ένιωσαν και νόμιζαν πως είδαν μέσα στη γλυκιά ζάλη του ύπνου, έναν άνδρα
με γαμπά (πανοφώρι βοσκού) να τους σκουντάει να ξυπνήσουν και να φύγουν από τον
ναό γρήγορα, αν και η νεροποντή δεν είχε σταματήσει. Λόγω των αμαρτιών τους,
λέγεται, πως ο Άγιος δεν τους επέτρεπε να αποσκιάσουν στο σπίτι του. Εκείνοι
λοιπόν, έφυγαν κακήν κακώς και τρέμοντας από το φόβο τους αναζήτησαν καταφύγιο
για τη νύχτα στο Κυπαρίσσι, όπου και διηγήθηκαν το πάθημά τους.
Μια άλλη ιστορία που μου διηγούνταν συχνά η γιαγιά, ήταν εκείνη με τον Αγ.Γεώργιο ως φοβερό καβαλάρη, όπως απεικονίζεται στις εικόνες, που σκότωσε τον φοβερό δράκο και έσωσε τη βασιλοπούλα. Μέσα από την αφήγηση αυτή η εικόνα του Αγίου θέριευε στο παιδικό μυαλό μου στις ατέλειωτες αυτές ιστορίες στις βεγγέρες με τη γιαγιά.
Δυστυχώς, όμως, σε αυτή μου την επίσκεψη δεν ήταν ανοιχτή η παλιά εκκλησία για να τη φωτογραφήσω, έτσι, περιορίστηκα να περιεργαστώ τον νεώτερο ναό που είναι επίσης, όμορφος. Για αρκετή ώρα χάζεψα τις εικόνες που η γιαγιά ζωντάνευε τόσα χρόνια με τις ιστορίες της, θαύμασα την απλότητα του και παρατήρησα τις παλιές εικόνες. Στα χέρια μου, έπεσε και ένα μικρό βιβλιαράκι με το τροπάριο του Αγίου.
Βγαίνοντας στο προαύλιο, δεν μπορούσα να μην επισκεφτώ
τα ερείπια κάποιων σπιτιών που βρίσκονται απέναντι από τον καινούργιο ναό. Εδώ,
υπήρχε παλιά ένα χωριό ο Καϋμένος, μα η πανούκλα λένε πως έσπειρε το θανατικό
σε όλους τους κατοίκους και το αφάνισε από τον χάρτη. Όμως, από τις πέτρες
πολλών σπιτιών από 'κει χτίστηκαν τα πρώτα σπίτια στο διπλανό χωριό, το Κυπαρίσσι.
Είναι μεσημέρι πια και η ζέστη
αρκετή... Έτσι, έφτασε κι η ώρα να πάρω τον δρόμο της επιστροφής, γεμάτη όμορφες
εικόνες και ανανεωμένη από τη φοβερή βόλτα στην όμορφη αυτή τοποθεσία, αλλά και
στις παιδικές μου μνήμες…
Α.Δ