Στα ίδια μέρη, μετά από καιρό... θα περιμένουμε να περάσει το τρένο μας...

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει

Το τραίνο μας με το πολύτιμο φορτίο

Το τραίνο μιας άλλης ώρας

Μιας άλλης χώρας που σύνορα δεν έχει.

 

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει

Το τραίνο που δεν μπορεί  μια και ξεκίνησε να σταματήσει

Τώρα σε σήραγγα μπορεί να βρίσκεται

Μπορεί να βρίσκεται σε δύσκολο βουνό

Ίσως σε κάμπο με πλημμύρα

Σε τόπο που νά' ναι μεσημέρι

Ή σ' άλλον που νά' ναι βράδυ

Μα θα περάσει.

 

Κι εμείς θα περιμένουμε

Γιατί δεν είναι δυνατό να δεσμευθεί

Δεν είναι δυνατόν να σπάσει

Να κουραστεί σε στέππες και σε πάμπες

Και σ' επικίνδυνες ανηφοριές

Το τραίνο μας, που σίγουρα θα φτάσει.

 

Θα περιμένουμε λοιπόν ακόμα,

Σήμερα κι αύριο και μεθαύριο

Θα περιμένουμε το τραίνο πάντα

Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην περάσει.

 

Ανδρέας Εμπειρίκος, θα περιμένουμε

 

Χιόνι, ζεστός καφές κι ένα βιβλίο... Κυριακή!

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας-είπε.

Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα μ' όλη τη σοφή σιωπή του,

Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία,

Μια παλιά στάμνα πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

 Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,

την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό

μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε

τίποτα πιο θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν

μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,

μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.[…]

Γιάννης Ρίτσος, Το χιόνι

 

 

"Περπάτα με τα παπούτσια μου"

 Μπορείς να φορέσεις για λίγο τα παπούτσια μου,

σ' αφήνω για λίγο μόνο,

περίμενε να στα δώσω...

Μπορεί να νιώσεις για λίγο άβολα,

βλέπεις δεν είναι στα μέτρα σου,

δεν πειράζει...

Προσπάθησε όμως να τα φορέσεις...

Ξέρεις είμαι εγκλωβισμένος σ' αυτά,

χρόνο με το χρόνο τα έφθειρα λίγο,

έγιναν ένα με το πόδι μου,

δεν τα έβγαζα, γιατί μου 'παν πως θα με οδηγήσουν στ' όνειρά μου,

Λες να μ' οδηγήσουν έστω βήμα-βήμα στην ελευθερία μου;

Α.Δ

Απ' το ρόδο βγαίνει αγκάθι, κι απ' τ' αγκάθι βγαίνει ρόδο.

 Η ομορφιά ανθίζει παντού, ακόμα και στους πιο άγονους τόπους. Η λαϊκή σοφία δένει την ομορφιά με την ασχήμια, το καλό με το κακό. Μια αέναη κι αναπόφευκτη διαδοχή που δίνει νόημα στην ανθρώπινη ζωή.

                                                                                                                                                            Α.Δ

Ο δρόμος που δεν πήραμε... ή πήραμε;

 Ο Ρόμπερτ Φρόστ, ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ποιητές του 20ου αιώνα που τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ μας βάζει να αναρωτηθούμε για τον "δρόμο που δεν πήραμε". Με τη σειρά μου αποτυπώνω τον προβληματισμό μου σε μια φωτογραφία. Εσείς;;

Απολαύστε το υπέροχο ποίημα του....

Σ' ένα κιτρινισμένο δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, και εγώ

 Λυπόμουν που να πάρω και τους δυό τους δρόμους δε γινόταν,

 Γιατί ένας ταξιδιώτης ήμουν, στάθηκα πολύ καιρό

 Και κάτω κοίταζα τον ένα ως το μακρινό 

Σημείο που έγερνε και μέσα στα χαμόκλαδα χανόταν.

 Ύστερα, δίκαια κι ωραία, πήρα, αποφασισμένος,

 Τον άλλο δρόμο, κι ίσως να ήτανε και τυχερό

 Μια κι ήτανε απάτητος, χορταριασμένος·

 Αν και εκεί μπροστά μου ήτανε φθαρμένος· 

Στην αρχή τους ήταν όμοιοι και οι δυό.

 Όμοιοι απλώνονταν μπροστά μου εκείνο το πρωί 

Στα φύλλα επάνω ούτε βήμα δε φαινόταν να 'χει κάνει πίσω.

 Ώ ! άφησα τον πρώτο για μια άλλη μέρα ! Επειδή 

Όμως ήξερα πως ο ένας δρόμος σε άλλον οδηγεί

 Αμφέβαλλα αν ποτέ μου θα μπορούσα να γυρίσω πίσω.

 Σε κάποιο τόπο θα το λέω μετά από καιρό 

Αναστενάζοντας χρόνια και χρόνια μετά:

 Πως σ' ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –

 Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο πεπατημένο, κι αυτό 

Έκανε όλη τη διαφορά. 

Μετάφραση: Δάφνη Χρονοπούλου