Οι επιβλητικοί βράχοι της Καλαμαύκας!

 

Η Καλαμαύκα είναι  ένα χωριό εντυπωσιακής φυσικής ομορφιάς με επιβλητικούς βράχους που θυμίζουν τους αντίστοιχους των Μετεώρων πάνω στους οποίους ξεφυτρώνουν μικρά δέντρα! Οι φωτογραφίες του χωριού με έκαναν να το επισκεφτώ, μιας και με εντυπωσίασε ο παράδοξος συνδυασμός αυτός της φύσης που μου θύμισε τις κατασκευές από  τα μικρά δεντράκια μπονσάι (bonsai) που παρατηρούσα μικρή στα ανθοπωλεία, όταν το συγκεκριμένο φυτό ήταν της «μόδας» και στην Ελλάδα, πριν μερικές δεκαετίες. Μου άρεσε τόσο να βλέπω τις κατασκευές με τα μικροσκοπικά δέντρα κλαδεμένα σε απίστευτα σχέδια, τοποθετημένα δίπλα σε βράχους ή τεχνικά ρυάκια με τρεχούμενο νερό, μια πιστή προσομοίωση φύσης στο σπίτι σου! Δεν θα έχανα λοιπόν την ευκαιρία ένα τέτοιο σκηνικό να το παρατηρήσω στις πραγματικές του διαστάσεις, πόσο μάλλον αν υπάρχει στο νησί μας!

Απίστευτοι σχηματισμοί βράχων με δέντρα

Το χωριό αυτό βρίσκεται στον δήμο Ιεράπετρας της Ανατολικής Κρήτης, περίπου 25 χιλιόμετρα από τον Αγ.Νικόλαο. Μάλιστα, είναι χτισμένο τους πρόποδες των Λασιθιώτικων όρεων, σε υψόμετρο 500 μέτρων. Με το που μπαίνεις στο χωριό δεν μπορείς να μην προσέξεις τον λόφο Κάστελο στην κορυφή του οποίου υπάρχει το σπηλαιώδες εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού. Στο λόφο αυτό ήταν κτισμένη η ακρόπολη της αρχαίας πόλης Λάρισας και πιστεύεται πως λειτουργούσε ως ιερό κορυφής για τους Μινωίτες. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να ανέβεις περίπου 250 σκαλοπάτια, ακόμα όμως και να μην το κάνεις, μπορείς να παρατηρήσεις από κάτω τη μορφολογία του βράχου τις μεσημεριανές ώρες που φανερώνει ένα καλά σμιλευμένο στο βράχο πρόσωπο, γι’ αυτό και αποκαλείται «πέτρινος θεός», μιας και η μορφή ανάλογα με την ώρα παρατήρησης αποδίδεται στον θεό Απόλλωνα και τον θεό Διόνυσο!

Θέα από το νεκροταφείο του χωριού προς τον απέναντι λόφο Κάστελο

Τα σοκάκια της Καλαμαύκας είναι εξίσου όμορφα, γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια, παρόλο που είναι ανηφορικά. Ανέβηκα τα πολλά σκαλοπάτια στο ύψωμα για το νεκροταφείο του χωριού απ’ όπου είχα μια απίστευτη πανοραμική θέα όλου του χωριού, αλλά και του λόφου Κάστελο απέναντι μου. Οι κάτοικοι εδώ, όπως αντίστοιχα είχα παρατηρήσει στον Αγ.Θωμά κράτησαν την καλύτερη τοποθεσία για τους νεκρούς τους.

Εικόνες από τα σοκάκια του χωριού

Πέρα από τον περίπατο μέσα στα δρομάκια της Καλαμαύκας, αξίζει κανείς να επισκεφτεί και την περιοχή Κεφαλοβρύσι λίγο πιο έξω από το χωριό, από που διέρχεται ο Καλαμαύκιανος ποταμός. Το σημείο αυτό είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και εύκολα προσβάσιμο για μια βόλτα στη φύση, γιατί διαθέτει καταπράσινα δέντρα, ένα μικρό, ξύλινο γεφύρι και παγκάκια για να απολαύσει κανείς τις δεκάδες πάπιες που διασχίζουν το ποτάμι. Τέλος, για τους πιο τολμηρούς αξίζει και μια επίσκεψη στο περίφημο φαράγγι του Χαυγά και να θαυμάσει τους φοβερούς σχηματισμούς των βράχων δίπλα στο νερό και την πλούσια βλάστηση.

Κεφαλοβρύσι

Άλλη μια απίστευτη βόλτα για τους λάτρεις του περπατήματος!

Α.Δ

Τίμιος Σταυρός – μια διαδρομή πρόκληση!

 Η υψηλότερη κορυφή της Κρήτης που στέκει σε υψόμετρο 2456 μέτρων στην περήφανη οροσειρά της Ίδης είναι μια πρόσκληση-πρόκληση που πρέπει όλοι κάποια στιγμή να αποδεχτούμε. Το πανέμορφο, αλλά δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή είναι καλά χαραγμένο από τα χιλιάδες βήματα πολλών περιπατητών, ήδη από την αρχαιότητα. Ο λόγος, φυσικά, το ιερό κορυφής στα χρόνια των Μινωιτών και τώρα πια η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στα νεότερα χρόνια.

 Οποιαδήποτε εποχή κι αν δοκιμάσει να κάνει κανείς, τη φημισμένη «Στράτα του Ψηλορείτη», θα βρει συνοδοιπόρους στη διαδρομή του, ιδιαίτερα, αν επιλέξει τον μήνα Σεπτέμβριο, κοντά στις 14 όπου είναι και η γιορτή του Τιμίου Σταυρού. Βέβαια, όλοι οι αναβάτες πρέπει να έχουν στο μυαλό τους πως πρέπει να είναι καλά εξοπλισμένοι με ρούχα ελαφριά για τους πρόποδες του βουνού, μιας και ο δρόμος είναι ανηφορικός και η δυσκολία προκαλεί αίσθημα ζέστης και πιο χοντρά ρούχα, όσο πλησιάζουν την κορυφή που το κρύο είναι τσουχτερό χειμώνα-καλοκαίρι. Απαραίτητο αξεσουάρ τα ορειβατικά μποτάκια για σταθερό βήμα και άφθονο νερό, έτσι ώστε να μη βρεθούν προ εκπλήξεων, όπως μια παρέα νεαρών τουριστών που συναντήσαμε στη διαδρομή και επιχειρούσαν να ανεβούν με τα μαγιό, σαγιονάρες και σωσίβιο - ροζ φλαμίνγκο στην πλάτη! 

Έτσι, λοιπόν, κι εμείς πέρυσι στις αρχές Σεπτεμβρίου επιλέξαμε να κάνουμε αυτή τη διαδρομή, για να μην έχει πάρα πολύ κόσμο κατά τη διάρκεια της ανάβασης. Ξεκινήσαμε γύρω στις 4.30 τα ξημερώματα θυμάμαι, από Ηράκλειο, για το καταφύγιο του Μυγερού που βρίσκεται στην περιφέρεια του χωριού Λιβάδια. Το σκεπτικό μας ήταν να προλάβουμε την ανατολή του ήλιου στο βουνό και φυσικά, να έχει δροσιά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ανάβασής μας. 

Ο δρόμος προς το καταφύγιο είναι ασφαλτοστρωμένος κι εύκολος και υπάρχει άνετο πάρκινγκ όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου. Είχαμε μάλιστα, και μια ευχάριστη έκπληξη στη διαδρομή μέσα στη νύχτα…επειδή το βράδυ η θερμοκρασία στο βουνό πέφτει, πολλά πρόβατα μαζεύονται σε ομάδες και κοιμούνται κοντά το ένα στο άλλο, στην άσφαλτο, για να ζεσταθούν. Επομένως, αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε το αμάξι και να τα ξυπνήσουμε κάνα δυο φορές, για να περάσουμε!

 

Φτάνουμε στο καταφύγιο και δεν έχει φέξει ακόμα, εντοπίζουμε το μονοπάτι και ξεκινάμε την ανάβαση με ενθουσιασμό και γέλια. Τώρα πια, ξεξυπνήσαμε για τα καλά με τη δροσιά του πρωινού στους πρόποδες του βουνού. Το θέαμα, όσο ο ήλιος ανατέλλει είναι μαγευτικό και λένε πως η ανατολή είναι φανταστική, αν είσαι ήδη στην κορυφή, όταν ξεπροβάλλει ο ήλιος. Ευτυχώς, το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο, καθαρισμένο από αγριόχορτα, μιας και είναι πολυσύχναστο. Βέβαια, η ανηφόρα κι ο δυνατός άνεμος δυσκολεύουν το έργο μας.

 Όσο ανεβαίνεις υψόμετρο η θέα είναι απίστευτη. Μπορείς να παρατηρήσεις άγρια πουλιά να πετούν, να αγναντέψεις μέχρι το βάθος τον ορίζοντα, να φτάσεις στο ύψος τα σύννεφα…. ίσως και να βρεθείς ψηλότερα από αυτά, να ακούσεις το σφύριγμα του ανέμου και να απολαύσεις την απίστευτη ηρεμία του βουνού. Τώρα, σιγά-σιγά το καταφύγιο μοιάζει με μικρό σπιτάκι στο βάθος του οροπεδίου του Λάκκου του Μυγερού (1580μ).

Απαιτητική τούτη η εξόρμησή μας... Όσο ανεβαίνουμε το κρύο γίνεται τσουχτερό και βάζουμε μπουφάν. Η αντίσταση του αέρα μας δυσκολεύει και καθένας μας περπατά στον δικό του ρυθμό. Συναντάμε κι άλλο κόσμο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, χαιρετιόμαστε σα να γνωριζόμαστε από παλιά, ο στόχος της κορυφής μας ενώνει. Ώσπου, αρχίζει να αχνοφαίνεται το εκκλησάκι στην κορυφή. Έτσι, παίρνουμε θάρρος, για να διανύσουμε και τα τελευταία μέτρα που έχουν απομείνει με την απότομη ανηφόρα και τον αέρα να κοντεύει να μας σηκώσει απ’ το έδαφος.

 Στην κορυφή υπάρχει κι άλλη μια παρέα που κατέφθασε πριν από μας. Το θέαμα δεν περιγράφεται, όπως και το απίστευτο κρύο εκεί πάνω. Μπαίνω στην εκκλησία που μοιάζει με μιτάτο, να προστατευτώ από τον σφοδρό αέρα. Τα μάτια μου συνηθίζουν το σκοτάδι και παρατηρώ τον απλό εσωτερικό διάκοσμο της εκκλησίας. Προχωρώ και σε μια επιπλέον κάμαρα, όπου υπάρχουν σλιπινγκ μπαγκς – ¨κάποιος θα κοιμήθηκε εδώ το βράδυ¨ - σκέφτομαι- και κρυώνω με τη σκέψη και μόνο….Καθόμαστε για λίγο στο προαύλιο, γιατί δεν μπορείς για πολύ, λόγω του δυνατού ανέμου και γιατί φυσικά, πρέπει να είσαι ζεστός για να αρχίσεις την κατάβαση.

 Η κόπωση μας είναι εμφανής, αλλά η κατάβαση τουλάχιστον, όσο είσαι αρκετά ψηλά θέλει προσοχή, γιατί υπάρχει αντίσταση από τον αέρα και το μονοπάτι είναι κακοτράχαλο. Προσπαθώ να συμβαδίσω με την υπόλοιπη ομάδα, όμως τελικά μένω λίγο πίσω, ακολουθώ τον ρυθμό που μου υποδεικνύει το σώμα μου, φωτογραφίζω και απολαμβάνω το τοπίο.

 Όταν φτάνω κάτω στο καταφύγιο με περιμένει ζεστό καφεδάκι! Τα παιδιά έχουν φέρει υλικά για ελληνικό καφέ και όλοι μας απλώνουμε ό,τι έχουμε φέρει για φαγητό πάνω στο τραπέζι του καταφυγίου, που ευτυχώς ήταν ανοιχτό τους πεζοπόρους όπως εμείς. Εκεί, υπάρχει μέχρι και τζάκι για τις κρύες νύχτες στο βουνό, όμως, δυστυχώς, δεν αφήνουν όλοι καθαρή την αίθουσα, όπως θα έπρεπε, για να την χρησιμοποιήσουν και οι επόμενοι που θα χρειαστεί να ξαποστάσουν εκεί…

 Με το ζεστό καφεδάκι και την κουβέντα η γλυκιά κούραση της ανάβασης πέρασε και η διαδρομή αυτή αποτέλεσε άλλη μια μου γλυκεία ανάμνηση…Αν δεν έχετε δοκιμάσει αυτό το μονοπάτι, κάντε το, χωρίς δισταγμό! Είναι η ιδανική εποχή, πριν πιάσουν τα χιόνια στον περίφημο Ψηλορείτη μας!

                                         Αφιερωμένο στη φοβερή ομάδα των ¨ Χωριογύρηδων¨! 

                                                                                       Α.Δ