Καλά Χριστούγεννα! Το φως ας μας οδηγεί!

Ας μας οδηγεί μονάχα το φως για φέτος!

 Α.Δ

Κάτι τέτοιες μέρες με βροχή και κρύο, θυμάμαι τέτοιες διαδρομές με περιπέτεια και ζεστά ταβερνάκια - Η υποχθόνια…. ομορφιά του σπηλαίου της Δόξας!

Η κατάβαση στα σπήλαια είναι πάντα μια πρωτόγνωρη και ιδιαίτερη εμπειρία για μένα. Τούτη είναι η τρίτη φορά που επισκέπτομαι ένα σπήλαιο, όμως το αίσθημα της αναμονής και της έκπληξης της ανακάλυψης του αγνώστου είναι πάντα εκεί.

Το σπήλαιο της Δόξας είναι σχετικά μικρό σπήλαιο και όχι τόσο γνωστό στον πολύ κόσμο, μιας και δεν είναι εύκολα ορατό από τον δρόμο, αλλά και γιατί οι επισκέπτες προτιμούν να κάνουν μια στάση στην ταβέρνα ακριβώς από πάνω του, για να γευτούν τις περίφημες πίτες με μέλι.  Βρίσκεται σε υψόμετρο 463 μέτρα, στη θέση Κακά Πηλά και είναι περίπου 20 χιλιόμετρα δυτικά του Ηρακλείου, κοντά στο χωριό Μάραθος. Το όνομα του λίγο παράξενο. Λέγεται πως οι ταξιδιώτες από τα Χανιά προς το Ηράκλειο, μετά από την κουραστική αυτή διαδρομή, φτάνοντας στην περιοχή αυτή απ’ όπου φαίνεται πια το Ηράκλειο, αναφωνούσαν «Δόξα τῷ Θεῷ» και έμεινε έτσι το τοπωνύμιο. Μια άλλη εκδοχή όμως, αναφέρει πως απλώς κοντά στο σπήλαιο υπήρχε η εκκλησία Αγία Δόξα.

Όπως και να έχουν τα  πράγματα, αξίζει κάποιος να το επισκεφτεί. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά αριστερά, στο πλάι της ταβέρνας, όπου υπάρχει και η αντίστοιχη πινακίδα να σε οδηγήσει, αντικρίζεις την απότομη είσοδο του σπηλαίου. Ενώ το στόμιο του σπηλαίου ήταν ανοιχτό, αρχικά, αποθαρρύνθηκα να κατέβω μιας και η βροχή σε συνδυασμό με ένα παχύ στρώμα βελανίδια έκανε το έδαφος πολύ ολισθηρό. Ευτυχώς, όμως, τελικά υπερίσχυσε η επιθυμία να συνεχίσω, την οποία βέβαια, ενίσχυσαν και οι φωνές των φίλων μου που ήθελαν να προχωρήσουμε γρηγορότερα.

Θέα κάμπου κατά την κατάβαση στην είσοδο του σπηλαίου

Βαδίζοντας  με πολύ προσοχή στο κατηφορικό έδαφος στα ενδότερα του σπηλαίου με τη βοήθεια του φακού μου, συνειδητοποίησα την αλλαγή θερμοκρασίας, τη μεγάλη υγρασία και άρχισα να παρατηρώ γύρω μου. Πρόκειται για ένα σπήλαιο γεμάτο με νερό, άλλωστε πολλές σταγόνες έπεφταν από τους περισσότερους σταλακτίτες, πράγμα που σημαίνει πως το σπήλαιο παραμένει ενεργό και συνεχίζει να αναδιαμορφώνεται αδιάκοπα. Όταν πια το σώμα και ιδιαίτερα τα μάτια προσαρμόστηκαν πλήρως στις νέες συνθήκες, δεν είχα παρά να θαυμάσω και να σταθώ με δέος μπροστά στον πλούσιο διάκοσμο του σπηλαίου. Για μια στιγμή ένιωθα ότι βεβήλωνα έναν ιερό και απάτητο τόπο με την παρουσία μου, μιας και ήμουν αναγκασμένη να ακουμπώ σταλαγμίτες που κάνουν τόσα χρόνια για να σχηματιστούν, για να μπορέσω να στηριχτώ και να προχωρήσω.

Επειδή το συγκεκριμένο σπήλαιο έχει αρκετά στενά περάσματα είναι εύκολο να προκληθεί σε κάποιον η αίσθηση κλειστοφοβίας, πόσο μάλλον όταν αντικρίσει και τη μικρή λίμνη στο βάθος, και να μην συνεχίσει την πορεία  προς τα μέσα. Όμως, αν έχεις καλούς συνοδοιπόρους που σε βοηθούν να προχωράς ακόμη κι αν δεν έχεις τόσο καλό εξοπλισμό, αξίζει να φτάσεις στην τελευταία αίθουσα που πραγματικά το θέαμα είναι μαγευτικό. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αίθουσα του σπηλαίου με τους περισσότερους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Δεν είναι ολόκληρη προσβάσιμη,  γιατί ένα μεγάλο βάραθρο σε εμποδίζει να κατέβεις χαμηλά, όμως αν φωτίσεις με το φακό τα τοιχώματα του σπηλαίου θα δεις φοβερούς σχηματισμούς που σε κάνουν να απορείς για τα υπόγεια αυτά θαύματα της φύσης.

Η πορεία προς την έξοδο ήταν ευκολότερη μιας και είχα εξοικειωθεί με τον χώρο και η αίσθηση πως δεν ήθελα να αποχωριστώ αυτό το μέρος δυνατή. Όμως η πείνα ήταν έντονη πια, αφού είχε προηγηθεί της κατάβασης στο σπήλαιο, η ανάβαση στον Στρούμπουλα που δεσπόζει κι εκείνος στην ευρύτερη περιοχή. Μόλις γεύτηκα τα ντόπια εδέσματα, καταλάγιασε η πείνα και ξεκουράστηκα λιγάκι με την παρέα των καλών μου φίλων, για μια στιγμή πέρασε απ’ το μυαλό και την καρδιά, η αγαλλίαση και η πληρότητα που φέρνει στον άνθρωπο η επαφή με τη φύση. Ιδιαίτερα, η γνώση της αντίθεσης της υπόγειας ομορφιάς και της γαλήνιας ησυχίας που υπήρχε ακριβώς κάτω απ’ τα πόδια μου, με την βαβούρα και τη ζεστασιά του κόσμου μέσα στην ταβέρνα, δίνει μια αίσθηση μοναδική που καλώ όποιον τολμά να την βιώσει!

Α.Δ

 

Μάταλα - "Live for today...tomorrow never comes"

 

2021... σου φυλάξαμε "προεδρική" θέση..... με θέα τη Ντία!

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. [...]

Στίχοι απο το ποίημα του Κ.Καβάφη, "Κεριά"

ΚΟΥΛΕ το διαχρονικό φρούριο - ένας χρόνος πριν...

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Anna Daskalaki (@daskalakian9)

Σήμερα με φαντάζομαι να περπατώ…στο Φόδελε

 

Σήμερα με φαντάζομαι να περπατώ….Δεν θα πάω όμως μακριά, όχι γιατί δεν μου επιτρέπεται ούτε στη σκέψη να πηγαίνω μακριά, μα γιατί έχω πολλές δουλειές να τελειώσω σαν να ήταν μια οποιαδήποτε άλλη καθημερινή μέσα στη βδομάδα μου.

Ανάμεσα στους σωρούς τα βιβλία και τα αδιόρθωτα γραπτά με φαντάζομαι να τα παρατάω όλα και να περπατώ κοντά σε νερό και ψηλά δέντρα…Ναι, το Φόδελε ίσως είναι μια καλή επιλογή για μένα… Περπατώ στο μονοπάτι, παράλληλα με τον ποταμό Παντομάντρη, πατάω τα ξερά φύλλα που έχουν πάρει όμορφα φθινοπωρινά χρώματα και ακούω όσο απομακρύνομαι τις φωνές ενθουσιασμού των παιδιών από την παιδική χαρά…Που και που όλο και κάποιο έντομο πετά μπροστά μου μέσα από την πυκνή βλάστηση και με τρομάζει, όμως εγώ μαγεμένη από την ομορφιά των ψηλών δέντρων και τον ήχο του τρεχούμενου νερού συνεχίζω..

Αποφασίζω να μην προχωρήσω άλλο προς τ’ εκεί, αλλάζω κατεύθυνση και μπαίνω μέσα στο χωριό, περνώ τη γεφυρούλα πάνω από το ποτάμι και κατευθύνομαι προς το μουσείο του Θεοτοκόπουλου. Ωραίο μέρος για περπάτημα κι από δω, με μικρά όμορφα σπίτια με αυλές και περιποιημένα περβόλια με πορτοκαλιές κι όχι μόνο. Μπροστά μου βλέπω μια «τρελή», ολοφούντωτη Ροδιά, στο προαύλιο της εκκλησίας των Εισοδίων της Θεοτόκου, όμορφη είναι, πόσο καιρό είχα να παρατηρήσω μια ροδιά σκέφτομαι. Μπαίνω στο πολύπαθο εκκλησάκι και παρατηρώ με προσοχή τα σκαλισμένα πρόσωπα των αγίων που δε γλίτωσαν από τη μανία των κατακτητών.

Νομίζω κουράστηκα λιγάκι, λες να ΄χουν φρέσκα πορτοκάλια για χυμό αυτή την εποχή; Μπα.. νομίζω πως θα προτιμήσω έναν καφέ καλύτερα… Κατευθύνομαι προς το μουσείο, ένα τραπεζάκι ξύλινο κάτω από μια χαρουπιά με καλεί να απολαύσω τον καφέ μου στην καφετέρια του μουσείου. Ας πιώ τον καφέ μου εδώ και μετά μπαίνω μέσα στο μουσείο να το περιεργαστώ… κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μου, κοιτώ τον ήλιο κι απολαμβάνω την σκιά της χαρουπιάς και το απαλό αεράκι, η μυρωδιά του καφέ  πλημμυρίζει τον αέρα… Ένας ήχος ακούγεται από μακριά…. Η καφετιέρα με ειδοποιεί πως ο καφές μου είναι έτοιμος…. Να σηκωθώ να γεμίσω την κούπα μου και να στρωθώ στο διόρθωμα….η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να περιμένει….

Α.Δ

Η «τεχνητή» Ατλαντίδα της Κρήτης-Σφεντύλι

 

Ένας από τους αγαπημένους μου μύθους, όταν ήμουν παιδί, ήταν αυτός για τη χαμένη Ατλαντίδα, του Πλάτωνα. Θυμάμαι πόση τροφή έδινε στην παιδική μου φαντασία η ιστορία αυτή. Έπλαθα με το μυαλό μου στιγμές από την καθημερινότητα των κατοίκων της μυθικής αυτής πόλης, που ξέγνοιαστοι απολάμβαναν όλες τις ανέσεις και τα αγαθά αυτού του κόσμου, ώσπου μια μέρα, η ανεξέλεγκτη δύναμη της φύσης, με τεράστια κύματα βύθισε στον πάτο της θάλασσας την πόλη τους και τερμάτισε απότομα τη ζωή και τις φιλοδοξίες τους.

Πως θα μπορούσε λοιπόν, να με αφήσει αδιάφορη η ιστορία της τοπικής μας «Ατλαντίδας»; Πρόκειται για το Σφεντύλι, το χωριό που βυθίζεται και αναδύεται ανάλογα με την ποσότητα του νερού που μαζεύει το φράγμα του Αποσελέμη. Το φράγμα αυτό βρίσκεται κοντά στα χωριά Αβδού και Ποταμιές και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε μόλις το 2012. Εκεί, συγκεντρώνονται τα νερά από τα Λασιθιώτικα όρη, ενώ η χωρητικότητά του φτάνει  τα 27 εκατομμύρια κυβικά μέτρα περίπου, και αποτελεί τη μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη της Κρήτης και το μεγαλύτερο τεχνικό έργο στο νησί που σκοπό έχει να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες υδροδότησης της περιοχής που εκτείνεται από το Ηράκλειο μέχρι τον Άγιο Νικόλαο.

Ο τόπος που βρίσκεται το φράγμα προσελκύει πολλούς επισκέπτες, γιατί όλοι θέλουν να θαυμάσουν από κοντά αυτό το θαύμα της τεχνικής προόδου, που κατασκευάστηκε τόσο για να δώσει ζωή-νερό, αλλά παράλληλα αποτελεί και την πιο απτή απόδειξη της επέμβασης του ανθρώπου στο περιβάλλον που μπορεί ακόμα και να ΄΄αφαιρέσει΄΄ τη ζωή, κρύβοντας έναν ολόκληρο οικισμό που έσφυζε από ζωή στα μεγάλα βάθη του φράγματος.

Το Σφεντύλι είναι κτισμένο σε υψόμετρο 210 μέτρα και η παλαιότερη μαρτυρία για την ύπαρξη του οικισμού χρονολογείται το 1577 στον ενετικό κατάλογο του Fr. Barozzi, ενώ αναφέρεται στον Καστροφύλακα ως Sfendigli το 1583 με 78 κατοίκους. Στην πρώτη τουρκική απογραφή το 1671, ο οικισμός αναφέρεται ως Isfendil με 9 φορολογούμενες χριστιανικές οικογένειες.

Η ονομασία του προέρχεται από το οικογενειακό όνομα Σφενδήλος που μαρτυρείται στην Κρήτη και προφανώς, o πρώτος οικιστής του θα είχε αυτό το όνομα. Το χωριό ήταν κατοικημένο τόσο κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας, όσο και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Πρόσφατα, βρέθηκαν στην περιοχή από την αρχαιολόγο Αθανασία Κάντα, 65 σκελετοί που σύμφωνα με έρευνες πιθανώς να προέρχονται από ένα Μινωικό νεκροταφείο. Με την κατασκευή του φράγματος, οι κάτοικοι αποζημιώθηκαν για τις περιουσίες τους και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό τους.

Η πρώτη μου επίσκεψη στην περιοχή έγινε το 2016, όταν η περιέργεια μας παρακίνησε να κατευθυνθούμε προς το βυθισμένο χωριό. Όμορφη κι εύκολη διαδρομή για όποιον έχει σχεδιάσει μια εκδρομή προς το Λασίθι. Περπατήσαμε λοιπόν, θυμάμαι, μέχρι χαμηλά κάτω στο χωριό. Η εκκλησία είχε ακόμη εικόνες και τα καντήλια άναβαν, πράγμα που σήμαινε πως κάποιος επέμενε να μην εγκαταλείψει ακόμα αυτόν τον τόπο, παρόλο που το νερό είχε αφήσει ήδη τα σημάδια του μέχρι τη μέση του τοίχου της. Κάποια σπίτια, λίγο παρακάτω, ήταν ετοιμόρροπα μιας και το νερό είχε διαβρώσει τις οικοδομές, όμως το χωριό έστεκε αγέρωχο αρκετά πάνω από το νερό, με ευδιάκριτους ακόμα, τους πλακόστρωτους δρόμους και τις όμορφες αυλές των σπιτιών…

Και φτάνουμε αισίως, στο 2019. Ο βροχερός χειμώνας που προηγήθηκε γέμισε το φράγμα μέχρι τα όρια του. Θέλουμε λοιπόν, να δούμε την ¨ χρυσή¨, φωτογραφική ώρα σ’ ένα ειδυλλιακό μέρος. Η ιδέα για το Σφεντύλι πέφτει στο τραπέζι και υπερψηφίζεται. Η αγωνία μου στη διαδρομή προς τα ΄κει μεγάλη για την αλλαγή που ψυχανεμίζομαι, απ’ όσα έχω διαβάσει στα άρθρα των εφημερίδων όλο το προηγούμενο διάστημα, όμως, η εικόνα που αντικρίζω, ήδη, όταν βρίσκομαι απέναντι από το χωριό ξεπερνά τις προσδοκίες μου.

Το νερό φτάνει μέχρι το επίπεδο του προαύλιου χώρου της εκκλησίας κι έχει σκεπάσει το μισό και παραπάνω από το χωριό. Μαγεύομαι με τον ήλιο που χαμηλώνει στα βουνά απέναντι και κάνει φοβερούς αντικατοπτρισμούς στο νερό, με το χωριό να είναι ανάμεσα στα γαλήνια νερά και τον ανταριασμένο ουρανό. Σταματάμε για λίγο στην άκρη για φωτογραφίες. Η υπόλοιπη παρέα έχει προχωρήσει κι ακούμε τις φωνές τους από απέναντι. Παρατηρώ τις φιγούρες τους να γλιστράνε μέσα στα ερείπια. Χαιρετιόμαστε από μακριά… Σε λίγο θα βρίσκομαι κι εγώ εκεί…

Φτάνω στην είσοδο, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τώρα… Αν ήμουν παλιός κάτοικος, η εικόνα του χωριού μου, θα μου έφερνε θλίψη. Έρημα δρομάκια που ίσα διακρίνονται μέσα από την έντονη, άναρχη βλάστηση, τα κτήρια ερειπωμένα. Σκαρφαλώνω στις στέγες ή μπαίνω μέσα από τα κατεστραμμένα παράθυρα και τις πόρτες για να δω τη θέα του φράγματος από κει. Μια βουκαμβίλια στέκει θεριεμένη να θυμίσει πολλές βεγγέρες με γειτόνισσες, γέλια και παιχνίδια παιδιών και κυριακάτικα, οικογενειακά τραπέζια στην εγκαταλελειμμένη πια αυλή…

Φράγμα Αποσελέμη

Ο ήλιος αρχίζει να βασιλεύει, οπότε πρέπει σιγά σιγά, για την ασφάλεια μας, να μαζευτούμε πάνω στον κεντρικό δρόμο, έξω από το χωριό, όπως και κάνουμε. Μοιραζόμαστε τις εντυπώσεις από την προσωπική εξερεύνηση που έκανε ο καθένας μας, όμως μας διακόπτει το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που ακολουθεί. Ο ήλιος δύει αφήνοντας απίστευτους χρωματισμούς στον ουρανό. Η «τεχνητή» Ατλαντίδα της Κρήτης βυθίζεται για μια ακόμη φορά στο σκοτάδι, πριν ξαναβυθιστεί τον χειμώνα πια για τα καλά στο νερό….

Α.Δ

'Ενα πανέμορφο χωριό "φάντασμα"....Ράφτης!

 

Πανοραμική θέα του χωριού 

Υπάρχει μια κρυφή γοητεία στην επίσκεψη εγκαταλελειμμένων οικισμών που σε τραβά με μια ακαταμάχητη δύναμη. Η ομορφιά σ’ αυτά τα μέρη που δε μπορώ ακόμα να την προσδιορίσω, ίσως, να κρύβεται στο γεγονός της συνειδητοποίησης πως όλα σ’ αυτό τον κόσμο έρχονται και παρέρχονται και τίποτα δεν διαρκεί για πάντα…

Θέα στον κάμπο της Μεσαράς

Αυτή την ίδια αίσθηση που είχα όταν επισκέφθηκα το Σφεντύλι, είχα και τώρα, στο χωριό Ράπτης του Δήμου Γόρτυνας που βρίσκεται κοντά στην Γέργερη και θα προσπαθήσω να σας τη μεταφέρω μέσα από τις φωτογραφίες. Για να πάει κανείς μέχρι εκεί, αρκεί να ακολουθήσει την επαρχιακή οδό Ηρακλείου – Μοιρών, απ΄ όπου ένας καλοστρωμένος χωματόδρομος στα δεξιά σε οδηγεί στο χωριό, σε ένα σημείο του δρόμου πριν τα Μούλια.

Αγ.Γεώργιος

Μόλις, αντικρίζεις από μακριά το χωριό νιώθεις τον χρόνο να έχει σταματήσει, είναι σα να βρίσκεσαι σ’ ένα χωριουδάκι την περίοδο του Μεσαίωνα, κι όμως ο οικισμός εγκαταλείφθηκε το 1960. Αυτή η εικόνα όμως, σου δημιουργείται, γιατί ψάχνοντας για το χωριό ανακάλυψα πως χτίστηκε από τους Ενετούς εκείνη την περίοδο και αργότερα χρησίμευσε εξαιτίας της εξαιρετικής πανοραμικής του θέας στον κάμπο της Μεσαράς, ως παρατηρητήριο από τους Οθωμανούς.

Γέργερη

Αγ.Κωνσταντίνος και Αγ.Ελένη

Πέρα από τα εγκαταλελειμμένα σπίτια από πέτρα, που πια έχουν γίνει ένα με το φυσικό περιβάλλον, υπέροχες είναι και οι δύο εκκλησίες του χωριού, εκείνη του Αγίου Γεωργίου και του Κωνσταντίνου και Ελένης, καθώς και η βρύση στην κεντρική πλατεία που δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να φωτογραφίσουμε σ’ αυτή μας την επίσκεψη, μιας και διαπιστώσαμε πως εκείνη τη μέρα δεν ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες στο χωριό. Και οι δυο εκκλησίες θυμίζουν έντονα τη βενετσιάνικη αρχιτεκτονική, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς. Πολύ λίγα σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί από τους κατόχους και κάποιοι μαζεύονται εκεί, για να απολαύσουν τη φύση και καλό φαγητό με τις παρέες τους.

Α.Δ

Περπατώντας την Αρχαία Ριζηνία - Εκκλησάκι Αγ.Παντελεήμονα !

Μια επίσκεψη στην ευρύτερη περιοχή του Πρινιά είναι μια μικρή, αλλά όμορφη και εφικτή εκδρομή γι’ εκείνους που θέλουν να αποδράσουν κάπου κοντά στο Ηράκλειο. Εκεί, μπορεί κανείς να απολαύσει την πανέμορφη θέα από το εκκλησάκι του Αγ.Παντελεήμονα, να περπατήσει ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας πόλης Ριζηνίας, να επισκεφτεί τα υπέροχα λαξευτά πατητήρια και να παρατηρήσει τους ιδιαίτερους λαξευτούς τάφους που βρίσκονται κυριολεκτικά μέσα στον δρόμο. Όχι και λίγα για έναν τόσο κοντινό μας προορισμό! 

Είσοδος μονοπατιού

Ο Πρινιάς βρίσκεται μόλις 25 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από το Ηράκλειο. Ξεκινώντας από τον δρόμο Ηράκλειο προς Μεσαρά ή Μεσσαρά, στο ύψος της Αγίας Βαρβάρας μόλις 4 χιλιόμετρα δυτικά, θα τον βρείτε μπροστά σας. Όλη η διαδρομή είναι όμορφη, μα είναι εντυπωσιακό το εκκλησάκι του Αγ.Παντελεήμονα στον λόφο Πατέλλα, που δίνει την ψευδαίσθηση πως αιωρείται πραγματικά στο χείλος του γκρεμού, βλέποντας το κάτω από το ύψος του δρόμου, όσο πλησιάζεις στον Πρινιά.

 Το αυτοκίνητο σας μπορείτε να το αφήσετε στους πρόποδες του λόφου, σε μια τεράστια αλάνα που υπάρχει για να εξυπηρετεί το πλήθος κόσμου που επισκέπτεται τον ναό ανήμερα της εορτής του Αγ.Παντελεήμονα στις 26 και 27 Ιουλίου. Διαφορετικά, αν δε θέλετε να περπατήσετε τη μικρή απόσταση με χωματόδρομο που οδηγεί στον ναό και την αρχαία πόλη, πάρτε το αυτοκίνητο μαζί, απλά να ξέρετε πως ο χώρος για στάθμευση πάνω, είναι περιορισμένος. 

Εκκλησάκι Αγ.Παντελεήμονα

Αφού θαυμάσαμε την επιβλητική θέα όλου του κάμπου που έφτανε μέχρι το Ηράκλειο και την Ντία, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα λιγοστά σκαλιά που μας οδήγησαν στην πύλη που οδηγεί στο μονοπάτι που καταλήγει στο εκκλησάκι. Το θέαμα απίστευτο, στο μονοπάτι συναντά κανείς όμορφα δέντρα κι έχει σε όλη τη διαδρομή από τα δεξιά του, τα ερείπια της αρχαίας Ριζηνίας και από τα αριστερά του, απίστευτη θέα με τα χωριά Πρινιάς, Ασίτες , Κεράσια, Βενεράτο, Δαφνές και το Ηράκλειο. 

Εσωτερικό εκκλησίας

Το εκκλησάκι σε χρώματα μπλε και λευκό, δεσπόζει στην κορυφή του λόφου και από την αυλή του μπορεί να δει κανείς τα όλα τα διπλανά χωριά, όπως προανέφερα. Εγώ προσπάθησα και τελικά διέκρινα από την πίσω μεριά της εκκλησίας και το χωριό μου το Κυπαρίσσι, καθώς και τον Προφήτη Ηλία με την κορυφή του Γιούχτα να δεσπόζει αγέρωχη στο βάθος. 

Δεν μπορούσαμε να φύγουμε από αυτό το μέρος αν δεν περπατούσαμε για λίγο και στα ερείπια της αρχαίας Ριζηνίας ή Απολλώνιας, που τόση ώρα παρατηρούσαμε δίπλα μας ερχόμενοι εδώ, μιας και φωτογραφίες της από ψηλά με drone που είχα παρατηρήσει, πριν την επισκεφτώ, με είχαν μαγέψει, αφού αποτυπώνουν καθαρά την πόλη, σε όλη της την έκταση. Εδώ, σας παραθέτω και τις δικές μου φωτογραφίες για να απολαύσετε την πόλη στα «ανθρώπινα μέτρα», μέσα στη φύση που έχει αγκαλιάσει τα γκρεμισμένα κτίσματα που κάποτε έσφυζαν από ζωή. Η ανθρώπινη παρουσία είναι έντονη και η αίσθηση περίεργη, θλιβερή και συνάμα χαρούμενη, όταν περπατάς στα βήματα των προγόνων σου….Η πόλη άκμασε έως τα Ρωμαϊκά χρόνια. Εδώ υπήρχε, επίσης, και ένα ιερό αφιερωμένο στη μινωική θεά των Όφεων και άλλος ένας ναός αφιερωμένος στη μητέρα του Δία, Ρέα, όπως εικάζουν οι αρχαιολόγοι. Θα ήθελα ο χώρος να ήταν πιο περιποιημένος, καθαρισμένος από τα αγριόχορτα και περιφραγμένος, για να μην μπαίνουν κατσίκια μέσα, κι ίσως μια επιγραφή με περισσότερες πληροφορίες για τη σπουδαία μινωϊκή πόλη που άκμασε κάποτε εκεί… 

Αρχαία Ριζηνία

Συνεχίζοντας προς τα κάτω, σκεφτήκαμε πως θα ήταν καλή ιδέα να πάμε πάλι προς τα πίσω, για να επισκεφτούμε και τα λαξευτά πατητήρια που συναντήσαμε στο δρόμο ερχόμενοι εδώ. Εξάλλου, δεν ήταν μακριά και οι πινακίδες που οδηγούν σ’ αυτά είναι πολύ εμφανείς, μόλις βγεις από το χωριό Πρινιάς, από τη δεξιά μεριά του δρόμου προς το εκκλησάκι του Αγ.Παντελεήμονα. Είναι πράγματι, εντυπωσιακές οι οπές πάνω στον βράχο για να ρέει ο μούστος με ευκολία με το πάτημα του κρασιού. Βέβαια, με τα αγριόχορτα αυτή την εποχή, παρόλο που υπάρχουν πινακίδες, τα πατητήρια δεν είναι σε όλη τους την έκταση ευδιάκριτα.

Λαξευτά πατητήρια

 Αν συνεχίσει κανείς στον κεντρικό δρόμο από Πρινιά προς Ασίτες συναντά επίσης, κάτι εντυπωσιακό στην διαδρομή του, αμέσως μετά την πινακίδα που σε καλωσορίζει στον δήμο ΓοργολαΪνίου αριστερά. Δεν μιλώ εδώ, παρά για τους λαξευτούς Ρωμαϊκούς τάφους, τις Σιδεροσπηλιές, όπως ονομάζονταν, οι είσοδοι των οποίων είναι ακριβώς πάνω στον δρόμο. Αν αφήσετε το αυτοκίνητο σας σε ένα ασφαλές σημείο στο πλάι του δρόμου, μπορείτε να μπείτε μέσα και να τις παρατηρήσετε από κοντά. Ο χώρος και στους δύο τάφους είναι εντυπωσιακός και φαίνονται ακόμα οι μετρήσεις των αρχαιολόγων στα τοιχώματα τους. Ανάλογα ταφικά μνημεία μπορεί να δει κανείς και σε ένα άλλο κοντινό χωριό της περιοχής, τον Αγ.Θωμά. 

Λαξευτοί τάφοι -Σιδεροσπηλιές

Μια τέτοια ωραία εκδρομή δεν μπορεί να κλείσει παρά με ωραίο φαγητό στο χωριό Ασίτες στο οποίο ήταν και το τέλος της διαδρομής μας για σήμερα. Το χωριό αυτό όμως, έχει τις δικές του ομορφιές και θα το επισκεφτούμε στο μέλλον, όχι μόνο για το υπέροχο φαγητό του….

 Α.Δ