Σπήλαιο Μιλάτου! Να θυμηθούμε μια ωραία διαδρομή!

                                                    

Δεν είχα μέχρι τώρα την ευκαιρία να επισκεφτώ τη Μίλατο, αλλά η ιστορία του πολυθρύλητου σπηλαίου της, με τράβηξε προς τα κει, μια Κυριακή πρωί. Το σπήλαιο αυτό είναι ανοιχτό για το κοινό και προσιτό, μιας και έχει την ιδιομορφία ότι είναι ανοιχτό από τη μια μεριά, οπότε οι ακτίνες του ήλιου κι ο καθαρός αέρας μπαίνουν σε ένα μέρος του. Έτσι, δεν δημιουργείται αίσθημα κλειστοφοβίας σ’ όποιον επισκέπτη αποφασίσει να μην προχωρήσει στα ενδότερα. Επιπλέον, και ο διάκοσμος του από σταλαγμίτες και σταλακτίτες, είναι πιο λιτός, αφού ο καθαρός αέρας ίσως εμποδίζει, να αναπτυχτούν τα επίπεδα υγρασίας που τον δημιουργούν, τουλάχιστον στη μεγάλη κεντρική αίθουσα.

Το σπήλαιο βρίσκεται τρία χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μιλάτου, όπου δρόμος από το χωριό (2,5χλμ) για επιβατηγά αυτοκίνητα οδηγεί στην περιοχή του σπηλαίου. Από εκεί με πορεία 15 λεπτών  σε πλακόστρωτο μονοπάτι, φθάνουμε στην είσοδό του που βρίσκεται σε υψόμετρο 155 μέτρων. Μη βιαστείτε να φτάσετε στην είσοδο, χαζέψτε λιγάκι τη φυσική ομορφιά που πλαισιώνει το  μονοπάτι, κατά μήκος του οποίου υπάρχουν πολλά δέντρα, τεράστιοι βράχοι που κρύβουν φωλιές αετών και υπέροχη θέα στο φαράγγι της Μιλάτου. Εμείς τουλάχιστον, σπαταλήσαμε πολλή ώρα φωτογραφίζοντας το πανέμορφο τοπίο!

Το σπήλαιο άλλωστε, είναι γνωστό τόσο για το απαράμιλλο φυσικό του κάλλος (εντός και εκτός) όσο και για τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν σ’ αυτό κατά την κρητική επανάσταση του 1823 κατά των Τούρκων. Το Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς ο Χασάν πασάς αφού κατέστρεψε το οροπέδιο Λασιθίου, έκανε επιδρομή και στην περιοχή του Μεραμβέλλου. Οι κάτοικοι της περιοχής λοιπόν, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε διάφορα σπήλαια εκεί γύρω, για να γλιτώσουν από την καταστροφική του μανία και ένα από αυτά ήταν και το εν λόγω σπήλαιο, γνωστό κι αλλιώς με το όνομα σπήλαιο Ραπά.

Ο επίλογος της ιστορίας τραγικός…. Μετά από προδοσία, ξεκίνησε η πολιορκία από τον Χουσεΐν Βέη με 5000 στρατιώτες που κατέφθασαν στο σπήλαιο πάνοπλοι. Οι Οθωμανοί περίπου μετά από δεκαπέντε μέρες σκληρής πολιορκίας, άναψαν φωτιά στην είσοδο του σπηλαίου (ταχτική που χρησιμοποίησαν και σε άλλα σπήλαια, όπως αυτό του Μελιδονίου) και οι αναθυμιάσεις ανάγκασαν τους πολιορκημένους σε έξοδο. Οι σκηνές που ακολούθησαν μετά θύμιζαν Αποκάλυψη… Οι ιστορικοί υπολογίζουν πως ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά τα χίλια άτομα. Το σπήλαιο όμως, πέρα από τα γεγονότα αυτά της πιο πρόσφατης ιστορίας, είχε χρησιμοποιηθεί επίσης, και ως χώρος ταφής κατά την αρχαιότητα, μιας και έχουν βρεθεί ανθρώπινα οστά, τάφοι και φυσικά διαμορφωμένος βωμός σε κοίλωμά του.

Ωστόσο, σε ανάμνηση αυτής της θυσίας του 1823, κτίστηκε, το 1935, ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Απόστολο Θωμά το οποίο βρίσκεται στην κεντρική αίθουσα που σπηλαίου και είναι ορατό μόλις μπεις μέσα. Μπορεί έτσι, κάποιος να δει και το οστεοφυλάκιο δίπλα με τα οστά των αγωνιστών. Αυτά τα δύο σημεία φορτωμένα με βαρείες ιστορικές μνήμες είναι τα πρώτα που αποσπούν την προσοχή του επισκέπτη. Αμέσως μετά όμως, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει τον εσωτερικό διάκοσμό της κεντρικής αίθουσας. Ενδιαφέρον έχει αναμφισβήτητα, το μεγάλο άνοιγμα του σπηλαίου που μοιάζει με ανοιχτό παράθυρο προς το φαράγγι που βρίσκεται ακριβώς από κάτω από το σπήλαιο και γεμίζει την κεντρική αίθουσα του με φως.

Πίσω από το εκκλησάκι το έδαφος του σπηλαίου γίνεται πιο κατηφορικό και αρκετά ολισθηρό. Υπάρχουν πολλές μικρές αίθουσες, αλλά για να τις επισκεφτεί κανείς πρέπει να σκύψει σε μερικά σημεία που υπάρχουν στενώματα. Το συνολικό του μήκος φτάνει τα 75 μέτρα και υπάρχουν άφθονοι σταλαγμίτες κυρίως, παντού. Από περιέργεια προχώρησα αρκετά μέσα, όμως σταμάτησα αρκετά νωρίς, γιατί το φως του φακού μου ενοχλούσε τις νυχτερίδες που άρχισαν να διαμαρτύρονται έντονα και με φόβισαν λιγάκι τολμώ να πω! Έτσι, ανέβηκα με αστραπιαία ταχύτητα, ξανά στην ασφάλεια της μεγάλης κεντρικής αίθουσας, βλέποντας τους φίλους μου να γελούν μιας και τόση ώρα με καλούσαν πάνω, αλλά εγώ είχα αφοσιωθεί να παρατηρώ τα ενδότερα του σπηλαίου…. Εκατοντάδες λοιπόν, νυχτερίδες φιλοξενούνται στα σκοτεινά βάθη του σπηλαίου αυτού, σε μεγάλους αριθμούς απ’ ότι πληροφορήθηκα ιδιαίτερα το χειμώνα! Μάλιστα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε κάνα δυο να πετούν κοντά μας στην προσπάθεια μας να φωτογραφίσουμε σκοτεινά σημεία του σπηλαίου, κάτι που ήταν πράγματι εντυπωσιακό.

Η επίσκεψη στο σπήλαιο της Μιλάτου είναι χωρίς αμφιβολία ωραία ιδέα, για όλους όσους επισκέπτονται την περιοχή. Ο συνδυασμός ιστορίας και άπλετου φυσικού κάλλους πάντα είναι για μένα ακαταμάχητος, ελπίζω και για εσάς!

Α. Δ

 

Κυνηγώντας έναν κομήτη… Η επιθυμία να υπερνικήσουμε τη θνητότητά μας κυνηγώντας κάτι που διαρκεί στον χρόνο!

Ο έναστρος ουρανός ανέκαθεν τραβούσε την προσοχή των ανθρώπων, πόσο μάλλον όταν ήταν ορατά σ’ αυτούς ιδιαίτερα ουράνια σώματα όπως οι κομήτες. Οι κομήτες αποσπούσαν την προσοχή των παρατηρητών του ουρανού ως κακοί οιωνοί λόγω της σπανιότητας τους, μιας και συνδεόταν με επερχόμενα δυσάρεστα γεγονότα όπως λοιμούς, καταστροφή αυτοκρατοριών και πολλά άλλα.

 Εγώ όμως δε θα σταθώ, παρά τη δύσκολη ομολογουμένως περίοδο που διανύουμε, στο δυσοίωνο του όλου πράγματος, αλλά στην ομορφιά του φαινομένου και στην αιώνια επιθυμία του ανθρώπου να εξερευνήσει και να αποτυπώσει τέτοιου είδους θαύματα του σύμπαντος.

Κακό Όρος

 Αυτή την επιθυμία ξύπνησε και σε μένα ο κομήτης NEOWISE C/2020F3, ο οποίος αποτυπώθηκε με χιλιάδες λήψεις, από φωτογράφους σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο συγκεκριμένος κομήτης ήταν ορατός όλο τον Ιούλιο στην Ελλάδα. Αρχικά, ήταν ορατός τις πρώτες πρωινές ώρες, αλλά πιο μετά, όταν μπήκα κι εγώ στον πειρασμό να τον απαθανατίσω, μόλις ο ουρανός άρχιζε να σκουραίνει. Μέσω του φωτογραφικού φακού, με τις κατάλληλες ρυθμίσεις, ήταν πιο εύκολο να τον εντοπίσει κανείς, μιας και με γυμνό μάτι μπορούσες να τον δεις μόνο σε μέρη χωρίς φωτορύπανση. Αυτό που τον έκανε ιδιαίτερη περίπτωση, ήταν το γεγονός πως θα τον ξαναδούν οι μελλοντικές γενιές μετά από 6.800 χρόνια, σύμφωνα με τους ειδικούς! 

 Όλο αυτό το «κυνήγι» του κομήτη λοιπόν, ξεκίνησε χωρίς καν να το καταλάβω, αρχικά με πρωινά ξυπνήματα -με παρότρυνση ενός φίλου που το είχε βάλει σκοπό να τον φωτογραφίσει- για παρατήρηση του ουρανού. Αφού λοιπόν, με γυμνό μάτι δεν κατάφερα να δω κάτι, άρχισε το κανονικό κυνήγι, εκτός μπαλκονιού αυτή τη φορά….

Καλλιθέα

 Η πρώτη προσπάθεια εντοπισμού του, τις βραδινές ώρες στις Γούβες, στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία. Όμως αυτό μας πείσμωσε περισσότερο… η επόμενη ευτυχώς για εμάς, σε ένα ύψωμα στο Κακό όρος, με υποδείξεις ενός άλλου φωτογράφου της παρέας, στέφθηκε με επιτυχία! Έτσι, κάπως ο κομήτης μας έκανε το χατίρι να μας αποκαλυφθεί. Η επίτευξη του στόχου μας γέμισε με περισσότερο ενθουσιασμό και το κυνήγι συνεχίστηκε για ακόμη δυο βραδιές στην Καλλιθέα και στη Μίλατο, που έγινε η τρίτη και καλύτερη φωτογράφιση σ’ ένα πραγματικά ειδυλλιακό περιβάλλον.

Μίλατος

 Αν αναλογιστώ τι κρατώ από όλο αυτό, σκέφτομαι όμορφες εικόνες που επιβεβαιώνουν πως η φύση δε θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. 

      Μίλατος

Στο μυαλό μου έρχεται ένα απόσπασμα από τον «Μικρό πρίγκηπα» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ που θα μοιραστώ κλείνοντας: « - Θα κοιτάζεις τη νύχτα τα αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό, δεν μπορώ να σου δείξω που βρίσκεται. Καλύτερα έτσι. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα ανάμεσα σ’ όλα τ’ αστέρια. Έτσι, θα σ’ αρέσει να κοιτάζεις όλα τα’ αστέρια».

Α.Δ