"Μια πάπια, μα τι πάπια..."

 

Ο προμαχώνας του Αγίου Ανδρέα....στους καιρούς του "6"

 Προμαχώνας Αγίου Ανδρέα - Ηράκλειο

'Ηρθαν οι μέρες που παρατηρούμε τα ασήμαντα που ήταν πάντα, όμως, τα πιο σημαντικά...

 Οι μέρες που μας 'μάθαν να παρατηρούμε τα ασήμαντα που ήταν πάντα, τα πιο σημαντικά, είναι εδώ και δεν μπορούμε να τις αψηφούμε...Το μάθημά τους είναι χρονοβόρο και η ύλη δύσκολη. Θα περάσει άραγε, η ανθρωπότητα τις εξετάσεις; Ας γίνουμε για λίγο επίμονοι παρατηρητές και ακούραστοι μαθητές κι ας αφουγκραστούμε τον παλμό της εποχής, είναι η δική μας πραγματικότητα, ζοφερή μεν, αλλά πολύ διδακτική δε. Για να βγούμε στο φως, είμαστε υποχρεωμένοι να διασχίσουμε το σκοτάδι μας.

              Α.Δ

Λίγο πράσινο!!!!!!!

 

Πράσινο….. το πιο αναζωογονητικό και χαλαρωτικό χρώμα του φάσματος. Πάντα αναρωτιόμουν, αν είναι τυχαία το χρώμα που επικρατεί στη φύση. Μάλλον όχι…το χρώμα αυτό σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, εστιάζει κατευθείαν στον αμφιβληστροειδή μας, δε διαθλάται και έτσι καθίσταται αμέσως αντιληπτό στο ανθρώπινο μάτι. Μάλιστα, αν κάποιος  έχει στρες και κάνει μια κουραστική πνευματική ή σωματική εργασία, αρκεί να κοιτάζει τα πράσινα φυλλώματα ενός φυτού  για να ξεκουράσει τα μάτια του, να γεμίσει δημιουργικότητα και έμπνευση.

Χρειάζομαι λίγο πράσινο! Υπέροχη ιδέα! Που θα βρω λίγους αυθεντικούς τόνους απ’ αυτό; Πρέπει να βάλω λίγο απ’ αυτό στη γκρίζα καθημερινότητα που ζούμε όλοι τις μέρες του εγκλεισμού. Αυτό το πολύτιμο, αυθεντικό  χρώμα δε θα το βρεις στα χρωματοπωλεία της γειτονιάς σου, που προσπαθούν να αποδώσουν πειστικά όλους τους τόνους του. Αυτό πρέπει να κοπιάσεις για το βρεις…. Θα το αναζητήσω λοιπόν, στα χορταρικά που είναι άφθονα στα χωράφια αυτή την εποχή. .. Αυτή είναι μια καλή απόφαση για να αρχίσει δημιουργικά η χρονιά μου. Η πλούσια κρητική γη θα χορτάσει όχι μόνο τα μάτια μου, αλλά και το στομάχι μου αυτή τη φορά. Θα ακολουθήσω εκείνους που ξέρουν να με οδηγήσουν σ’ αυτό…

Περπατώ στα χωράφια που είναι πανέμορφα αυτή την εποχή, τα φυλλώματα των δέντρων πυκνά και η γη γεμάτη με καταπράσινα, τρυφερά χορταρικά. Ονόματα χορταρικών κατακλύζουν τ’ αυτιά μου: σταφυλίνακας, γλυκοσυρήδες, ραδίκια, βρούβες, βυζάκια, άγριο σπανάκι και μάραθα…Οι γλυκοσυρήδες πάνε πολύ με τα ραδίκια, γιατί μειώνουν την πικράδα τους….. άγριες μαραθιές έχουμε στην άκρη του δρόμο στο αποπάνω χωράφι, μα είναι μικρές ακόμα και δε θα βρούμε πολύ… τα τσιγαριστά που μπορούμε να βάλουμε στις χορτόπιτες είναι πάνω από 60 ειδών, αρκεί να ξέρεις να τα βρεις….εδώ, θα βρούμε πολύ αγριοσπάνακο και θα κάνεις ένα φοβερό σπανακόρυζο το βράδυ …Το καλό ραδίκιο είναι το γουλωτό... Οι οδηγίες της γιαγιάς και της μάνας μου πέφτουν βροχή και  προσπαθώ να τις αποθηκεύσω, μα το πράσινο δεν μ’ αφήνει, έχει κατακλύσει το μυαλό μου….

Ραδίκιο

Βουλιάζω στο βρεγμένο χώμα, λασπώνομαι μα μπήγω το μαχαίρι στη γη, το πρώτο ραδίκι που ξεχωρίζω μπαίνει στην τσάντα μου που γεμίζει με λογιώ λογιώ δροσερά και λαχταριστά χορταρικά. Όσο πράσινο και να κλέψω από τη μάνα-γη, για να το χωρέσω στη μεγάλη υφασμάτινη τσάντα μου, αυτή δε θα παραπονεθεί καθόλου και θα το αναπληρώσει για να ταΐσει και τα υπόλοιπα, κατεχάρικα παιδιά της που ξεχύνονται αυτή την εποχή για να μαζέψουν τους καρπούς της.

Σταφυλίνακας

Οι τσάντες όλων μας γέμισαν με καλούδια. Θα κουβαλήσω μαζί μου αρκετό πράσινο στο σπίτι. Τώρα σειρά έχει το καθάρισμα των χορταρικών και το μαγείρεμα. Δε λέω, χρονοβόρα διαδικασία, όπως και το μάζεμα τους, μα τόσο αποδοτική κι ωφέλιμη. Όμως, πέρα από όλα αυτά, η πιο σημαντική δουλειά που ξεκινά τώρα για μένα, είναι το «φιλτράρισμα» της εικόνας του αγαπημένου πράσινου που για μια ακόμα φορά καταπραΰνει το μυαλό και την ψυχή μου.

Α.Δ

2021... σου φυλάξαμε "προεδρική" θέση..... με θέα τη Ντία!

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. [...]

Στίχοι απο το ποίημα του Κ.Καβάφη, "Κεριά"