Γεωργιούπολη - Λίμνη Κουρνά - Ρέθυμνο

 

Ένας φημισμένος προορισμός η Γεωργιούπολη, με το όμορφο, λευκό εκκλησάκι που μαζεύει κάθε ηλιόλουστη μέρα πολλούς επισκέπτες στο μικρό πάρκο κοντά στην παραλία, με πολλούς απ’ αυτούς να επιχειρούν να περάσουν το πέτρινο μονοπάτι και να το επισκεφτούν.

Η θάλασσα σήμερα, είναι πολύ ήρεμη κι ο ήλιος ζεστός, οπότε δοκιμάζω να περάσω απέναντι. Οι πέτρες βέβαια, τραχειές και δοκιμάζουν λίγο τα πέλματα μου που είναι ασυνήθιστα σε τόση κακοβολιά. Ζηλεύω τα πιτσιρίκια που με προσπερνούν πηδώντας από βραχάκι σε βραχάκι με τόση ευκολία, αλλά φτάνω κι εγώ με τη σειρά μου στο εκκλησάκι του Αγ.Νικολάου.

Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις προς την παραλία και πίσω τα χιονισμένα βουνά μια τέτοια μέρα. Έγραψα στο βιβλίο επισκεπτών στο εκκλησάκι και τις δικές μου ευχές. Αλήθεια μου αρέσει αυτή η ιδέα στις εκκλησίες- το ίδιο συνάντησα και στο Μάρτσαλο -μιας κι έτσι νιώθεις μια σιωπηλή επικοινωνία με τους υπόλοιπους ανθρώπους που βρέθηκαν στο ίδιο μέρος διαβάζοντας στις σελίδες τις ίδιες με τις δικιές σου αγωνίες και προσδοκίες. Βγαίνοντας πήγα στην πίσω μεριά της εκκλησίας που έχει πολλά βραχάκια και χαμηλή βλάστηση για να παρατηρήσω τη θάλασσα, που σήμερα μου έκανε το χατίρι και είναι ήρεμη.

Αν και η θέα της θάλασσας είναι μαγευτική και ο ήλιος με ζέστανε, πρέπει να φύγω για να συνεχίσω και να αφήσω χώρο για τους επόμενους επισκέπτες που αρχίζουν να μαζεύονται στο εκκλησάκι και να κατευθυνθώ προς τη λίμνη Κουρνά. Η λίμνη είναι από τις πιο όμορφες της Κρήτης όλες τις εποχές του χρόνου. Εδώ, πρωτοήρθα μικρή και μάλιστα, θυμάμαι μια από τις ωραιότερες πρωτομαγιές, με πικνικ μέσα στις ανοιχτάδες της πυκνής της βλάστησης και ποδηλατάδα στα νερά της.

Αυτή τη φορά όμως, ήρθα να την παρατηρήσω από ψηλά και να έχω μια πανοραμική εικόνα της. Ανέβηκα ψηλά. Λοιπόν, έστησα τη μηχανή και με το καφεδάκι μου, παρατήρησα από ψηλά τον υπόλοιπο κόσμο που περνά τη Κυριακή του κοντά στα νερά της. Πουλιά, ποδήλατα εδώ κι εκεί, έδωσαν σήμερα, στη λίμνη ζωή και σε μένα θέμα για φωτογραφία….

Ο τελευταίος σταθμός της διαδρομής μου για σήμερα, δεν είναι άλλος από το Ρέθυμνο. Μια ρακί μεζεδάκια σ’ ένα από τα ωραία στέκια του Ρεθύμνου κατευνάζει την πείνα μου, αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο εδώ πάντα, είναι φυσικά το περπάτημα στα γραφικά στενάκια του, αλλά και στον παραλιακό δρόμο την ώρα δειλινού. Το κάστρο της Φορτέτσας περιμετρικά της πόλης σε συνδυασμό με τη θάλασσα και τα ωραία χρώματα του δειλινού δίνουν αξέχαστη βόλτα σε όλους τους περιπατητές, που είναι κι εδώ πολλοί, μιας και έρχονται για λίγη αποφόρτιση από τις σκοτούρες της ημέρας με τους καφέδες τους για να αράξουν σ’ ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης. Η σημερινή διαδρομή δεν ήταν ασυνήθιστη, μα ένας εγγυημένος τρόπος για να περάσεις μια ξέγνοιαστη Κυριακή. Όσοι δεν την έχετε δοκιμάσει, θα με θυμηθείτε….

Α.Δ

Γόρτυνα - μια βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους δεν είναι ποτέ βαρετή!

 

«Aντρειωμένος, δυνατός, κ’ εις τ’ άρματα τεχνίτης,

κ’ εγίνη κι αναθράφηκεν εις το νησί τση Kρήτης.

Tη χώραν την εξακουστήν, την όμορφη Γορτύνην

 όριζε κι αποφέντευγεν αυτός, την ώραν κείνην.»              Β.Κορνάρου, Ερωτόκριτος , στ.587-590

Αγ.Τίτος

Στα ερείπια μιας άλλοτε κραταιής πόλης τριγυρνώ. Μιλώ για την φημισμένη Γόρτυνα; Την οποία αναφέρουν και οι στίχοι στον Ερωτόκριτο ως πατρίδα του Κρητικού Χαρίδημου με την τραγική μοίρα. Η πόλη είναι χτισμένη στην πεδιάδα της Μεσαράς και τα λείψανα της απλώνονται σε μια έκταση 2.000 τ.μ περίπου. Βλέπω πως μέσα στο σχέδιο της πόλης περιλαμβάνεται μέχρι και το χωριό  Άγιοι Δέκα!

Ωδείο

Κώδικας

Εκμεταλλευόμενη λοιπόν, την ευκαιρία της δωρεάν επίσκεψης σε αρχαιολογικούς χώρους κάθε πρώτη Κυριακή του μηνός, αρχίζω να τριγυρίζω εδώ, σήμερα. Με χαρά διαπιστώνω πως δεν είμαι μόνη εδώ, μόλις με προσπερνούν δύο πιτσιρίκια. Οι γονείς τους έκαναν την ίδια σκέψη με εμένα και τα έφεραν να δουν τον αειθαλή πλάτανο, όπου ζευγάρωσε ο Δίας με την Ευρώπη, για να καταλάβουν πως η μυθολογία που διδάσκονται στο βιβλίο της ιστορίας δεν είναι μόνο λόγια, αλλά οπτικοποιείται στα ερείπια αυτής της ξακουστής πόλης και δένεται με την ιστορία του νησιού. Και πράγματι, τα παιδιά δείχνουν ενθουσιασμένα, όταν ανακαλύπτουν το περίφημο δέντρο μετά από τις οδηγίες του φύλακα, το ίδιο κι εγώ τ’ ομολογώ…

Πλάτανος

Όμως, υπάρχουν και τόσα άλλα να δω, από το Ωδείο και την μαρμάρινη επιγραφή που μαρτυρά τη δύναμη της πόλης και χρονολογείται τον 5^ο- 4^ο αιώνα, εποχή μεγάλης ακμής, αφού εδώ, κόπηκαν και τα πρώτα αργυρά κρητικά νομίσματα. Μέχρι, την επιβλητική, πρώτη χριστιανική εκκλησία της Κρήτης που ιδρύθηκε από τον Απόστολο Τίτο. Περπατώ και παρατηρώ συμμετρία – αρμονία, απόλυτο δέσιμο των ερειπίων με το φυσικό τοπίο, ακόμα και στα διαφορετικά κτίσματα ανά εποχές που μαρτυρούν την ιστορία της μέσα στους αιώνες.

Περνώ την περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου για να προχωρήσω πιο πάνω στον λόφο, να δω το θέατρο που έχουν αρχίσει να το αποκαλύπτουν οι ανασκαφές, κοντά σε ένα χωράφι γεμάτο ελιές. Οι ανασκαφές στην περιοχή άρχισαν το 1884 από τον αρχαιολόγο F.Halbherr  και ακόμα συνεχίζονται αποκαλύπτοντας  συνεχώς καινούργια στοιχεία για τη Γόρτυνα, μια πόλη που καταστράφηκε μεν, τις αρχές του 9^ου αιώνα από τους Σαρακηνούς πειρατές και δεν κατοικήθηκε ξανά έκτοτε, αλλά την επιρροή της στην ιστορία της Κρήτης, θα στην ψιθυρίσει το αεράκι που περνά ανάμεσα στα ερείπια και το μεγάλο πλατάνι που διάλεξε ο ίδιος ο Δίας για να γεννήσει τον πιο δυνατό βασιλιά του νησιού, τον Μίνωα.

Κοντά στο αρχαίο θέατρο

Βάλτε την λοιπόν, στο πρόγραμμα για την πρώτη Κυριακή του επόμενου μήνα!

Α.Δ

" The Doors project " Οι πόρτες της αντίληψης … να μένουν ανοιχτές! - Λίμνες - ένα χωριουδάκι έκπληξη!

 

Το χωριό που ερωτεύτηκα τις πόρτες του… Μπλε, γαλάζιες, πράσινες, κόκκινες, κίτρινες δεν έχει σημασία… όλες περιποιημένες και πανέμορφες. Το χωριό Λίμνες κοντά στη Νεάπολη προσφέρει μια ξέγνοιαστη βόλτα σε ένα μέρος που αν μη τι άλλο οι κάτοικοι του διαθέτουν αρχιτεκτονική αισθητική και πολύ καλό φαγητό για τον ¨πεινασμένο¨ για ομορφιά και γευστικά εδέσματα, επισκέπτη. Μια βόλτα στα στενά του θα σας πείσει, όπως κι εμένα!

Οι πόρτες της αντίληψης … να μένουν ανοιχτές!

Α.Δ

A poem on a plane tree's leaf - Το "στόλισμα" του Πλάτανου είναι από μόνο του ένα ποίημα

 Πλάτανος

Το οροπέδιο Λασιθίου είναι όμορφο και ειδικά αυτές τις ημέρες που είναι και χιονισμένο.....Ένας «Χριστουγεννιάτικος» γύρος του Οροπεδίου.

 

Ο γύρος στο Οροπέδιο του Λασιθίου είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα διαδρομή όλες τις εποχές. Στο συγκεκριμένο σημείο αποτυπώνονται τόσο όμορφα και παραστατικά οι αλλαγές που επιφέρει η κάθε εποχή στη φύση.

Διάλεξα λοιπόν, να κάνω αυτή τη διαδρομή ανήμερα το πρωί των Χριστουγέννων. Η μέρα το καλούσε για μια όμορφη εξόρμηση στον καθαρό αέρα. Ο ήλιος λάμπει και διώχνει το τσουχτερό κρύο που έφεραν τα χιόνια και η βροχή τις προηγούμενες ημέρες..

Πρώτη στάση, είναι οι ανεμόμυλοι φυσικά απ’ όπου μπορείς να θαυμάσεις την πανοραμική θέα προς όλο τον κάμπο προς το Ηράκλειο από τη μια και από την άλλη όλο το οροπέδιο και στο βάθος τα κάτασπρα λασιθιώτικα όρη. Την προσοχή μου όμως, αυτή τη φορά τράβηξαν και δυο μικροί σωροί από πορτοκαλί κολοκύθες που ήταν στοιβαγμένες στην αυλή μιας κοντινής ταβέρνας. Το χρώμα του παιγνίδιζε στον φακό μου μαζί με το πράσινο του κάμπου και το εκτυφλωτικό λευκό των βουνών.

Κατεβαίνοντας στα πεδινά είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω ένα κοπάδι με πρόβατα που απολάμβανε τον ήλιο στο καταπράσινο χωράφι. Αλλά πλησιάζοντας στο οροπέδιο βλέπω το ζεστό των Λασιθιωτών που είχαν στολίσει με πολύχρωμες κορδέλες κάποια δέντρα κατά μήκος του δρόμου.  Η φύση γιορτάζει κι εκείνη αυτές τις ημέρες. Περπατώ λοιπόν, ανάμεσα στους ανεμόμυλους που έχουν χάσει πια με το πέρασμα του χρόνου και την αχρηστία, τα άσπρα φτερά, αλλά όχι και την αρχοντιά τους. Το χώμα βουλά, μαλακωμένο κάτω απ’ τα παπούτσια μου απ’ την έντονη βροχή των προηγούμενων ημερών κι έτσι δυσκολεύει λίγο το περπάτημα μου. Οφείλω να πάω πιο κοντά, να θαυμάσω τους μύλους στο φυσικό τους περιβάλλον, όπως είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με με τα Λασιθιώτικα χώματα και την καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής.

Συνεχίζοντας την διαδρομή μου ,ακολουθώ τον δρόμο περιμετρικά του οροπεδίου και κάνω μια στάση στην Παναγία την Βιδιανή λίγο πιο κάτω, όπου ανταλλάσσουμε ευχές με τον καλόγερο και μερικούς προσκυνητές που επισκέφτηκαν την μονή λόγω της ημέρας. Φεύγοντας παρατηρώ, μέσα από την μηχανή τις ακτίνες του ήλιου που πέφτουν στην εικόνα της Παναγίας με το θείο βρέφος στην πινακίδα που οδηγεί στη μονή.

Συνεχίζοντας δεν μπορώ να μην σταματήσω και στους πρόποδες της Δίκτης, στον δρόμο προς το φημισμένο σπήλαιο. Με έκπληξη βλέπω πολύ κόσμο να βρίσκεται εκεί όχι μόνο για να απολαύσει το Χριστουγεννιάτικο γεύμα του, αλλά και τη βόλτα του προς το σπήλαιο.

Παρόλο, που μια μικρή πινακίδα μας προειδοποιεί  πως το σπήλαιο είναι κλειστό σήμερα λόγω της ημέρας, πολλοί, όπως κι εγώ, επιλέγουμε να ανεβούμε πάνω στο βουνό παρά το τσουχτερό κρύο και το κρυσταλλιασμένο χιόνι που βλέπουμε εδώ κι εκεί.

Να απολαμβάνεις την ομορφιά της φύσης μια τέτοια μέρα σχεδόν μόνος πάνω στο βουνό είναι ευλογία. Την απόλυτη ηρεμία σπάνε μόνο οι συναντήσεις με άλλους αναβάτες για την ανταλλαγή ευχών και πληροφοριών για τη διαδρομή. Φτάνω στην κορυφή μα δε με απασχολεί καθόλου που δεν μπορώ σήμερα να μπω στο σπήλαιο, η ομορφιά και η απίστευτη θέα του οροπεδίου από ψηλά με έχει συνεπάρει.

Τόσα όμορφα χωριουδάκια σε όλη τη διαδρομή! Τζερμίαδο, Ψυχρό, Αβρακόντε, Μαρμακέτο….. Τα σπίτια τους γεμάτα κόσμο με στρωμένα τα γιορτινά τραπέζια και τις καμινάδες να βγάζουν σε μορφή άσπρου καπνού τη θαλπωρή του εσωτερικού τους. Μα και τα ταβερνάκια είναι κι εκείνα κατάμεστα με κόσμο που αποφάσισε να γιορτάσει αυτή τη μέρα μακριά από την οικογενειακή εστία.

Η βόλτα αυτή με αναζωογόνησε, τώρα μπορώ να πάω με χαρά κι εγώ στους αγαπημένους μου για το καθιερωμένο οικογενειακό τραπέζι της ημέρας, έχοντας να διηγηθώ την όμορφη ιστορία που έζησα ακολουθώντας σήμερα του Λασιθιού τον δρόμο..

Α.Δ