Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2020
Φαράγγι και παραλία της Αγριόμαντρας
Όμορφο και συνάμα πρωτότυπο το όνομα αυτού του φαραγγιού που συνάδει απόλυτα με το άγριο, φυσικό, κρητικό τοπίο που δεσπόζει σ’ ένα από τα πιο μικρά, αλλά εντυπωσιακά φαράγγια της Ανατολικής Κρήτης και καταλήγει σε μια καλά κρυμμένη, μοναδική παραλία. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Καβούσι της Ιεράπετρας στο οροπέδιο Λάκκος του Αμπελιού, 24 χιλιόμετρα ανατολικά του Αγίου Νικολάου.
Η διαδρομή από το Ηράκλειο είναι ιδιαίτερα όμορφη και εύκολη μέχρι και αρκετά μετά την Παχιά Άμμο. Τα πράγματα δυσκόλεψαν λιγάκι μονάχα, όταν μπήκαμε στον χωματόδρομο που οδηγεί στο φαράγγι, γιατί για να προσεγγίσεις την είσοδο του φαραγγιού με αυτοκίνητο, θα πρέπει να ακολουθήσεις αρχικά τον χωματόδρομο που φτάνει στο μικρό αυτό οροπέδιο από το Καβούσι. Τα χαμηλά, επιβατηγά αυτοκίνητα φτάνουν μέχρι ένα ορισμένο σημείο, πριν την είσοδο του φαραγγιού, μιας και ο χωματόδρομος είναι κακοτράχαλος. Ωστόσο, στη διαδρομή αυτή συναντήσαμε πολλά «μετόχια» με ντόπιους που απολάμβαναν την ηρεμία της φύσης κοντά στις περιουσίες τους.
Η Αγριόμαντρα, όπως
πληροφορήθηκα, χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως μικρό λιμάνι κατά την Ενετοκρατία, γι’
αυτό και διακρίνονται κτιριακά κατάλοιπα τριγύρω στην περιοχή. Μέχρι και το
1920, η προφυλαγμένη από τα τεράστια βράχια παραλία, χρησιμοποιούνταν ως
απάνεμο λιμάνι για τη μεταφορά πυρήνας, ζώων και άλλων φορτίων στον Άγιο
Νικόλαο, καθώς δεν υπήρχε οδικό δίκτυο στην περιοχή. Εδώ, υπήρχε και μικρό
τελωνείο και ένα πηγάδι για την άντληση νερού.
Το μέρος δεν είναι απρόσιτο
για έναν μέσο επισκέπτη που δεν έχει συνηθίσει να κάνει πεζοπορία, μιας και από
το φαράγγι ως την παραλία, η διαδρομή διαρκεί γύρω στα 50 λεπτά, αν
συνυπολογίσει βέβαια, κανένας και τον χρόνο μέχρι λίγο πριν την είσοδο του
φαραγγιού, σε περίπτωση που δεν έχει το κατάλληλο αυτοκίνητο για να φτάσει
αρκετά κοντά. Αυτό όμως, για το όποιο πρέπει να είναι προετοιμασμένος κάποιος
είναι ότι η περιοχή γύρω από την είσοδο είναι γεμάτη μελίσσια μιας και υπάρχουν
χαμηλοί θάμνοι παντού με άφθονη τροφή για τις μέλισσες. Είναι εκπληκτικό το
βουητό των μελισσών που είναι κρυμμένες στους θάμνους όσο περνάς μέσα από το
μονοπάτι που οδηγεί στην πύλη! Ωστόσο, πρέπει να φοράς ρούχα που καλύπτουν όλο
το σώμα και να είσαι γρήγορος στην πορεία σου και διακριτικός για να τις
αποφύγεις. Και φυσικά, να κρατάς τα απαραίτητα φαρμακευτικά σκευάσματα σε περίπτωση
τσιμπήματος…
Υπάρχει βέβαια, κι η
ασφαλέστερη και πιο ξεκούραστη προσέγγιση της παραλίας μέσω θαλάσσης, μιας και
οι
ψαράδες έχουν διαμορφώσει ένα χώρο για πικ-νικ με ξυλόφουρνο, τραπέζι και πάγκους
που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι επισκέπτες με οποιονδήποτε τρόπο κι αν
επιλέξουν να φτάσουν ως εκεί. Φυσικά, η ωραιότερη πινελιά στο σκηνικό, ήταν μια
μεγάλη αιώρα από δίχτυ, δεμένη στο δέντρο δίπλα στη θάλασσα, που όπως ήταν
εύλογο όλοι δοκιμάσαμε για λίγη περισσότερη χαλάρωση..
Το μειονέκτημα, αν επιλέξεις
τη διαδρομή μέσω θαλάσσης, είναι ότι χάνεις την ευκαιρία να διασχίσεις ένα
εκπληκτικής ομορφιάς φαράγγι, σχετικά ευκολοδιάβατο και με απίστευτη θέα από
ψηλά. Οι διαδοχικοί φράχτες που πρέπει να περάσεις μέχρι να φτάσεις στο μικρό
σπήλαιο Άγιος Ιωάννης που υπάρχει μέσα στο φαράγγι, σε κάνουν να νιώθεις
πράγματι «αγριοκάτσικο» εγκλωβισμένο σε αγριόμαντρα, δικαιολογώντας κατά μια
έννοια το όνομα του φαραγγιού!
Το εν λόγω σπήλαιο, που βρίσκεται
περίπου στα μισά της διαδρομής, φαίνεται πως λαξεύτηκε παλαιότερα από ανθρώπινο
χέρι και τώρα πιο πρόσφατα, έχει προστεθεί εξωτερικά, ένας πετρόχτιστος τοίχος.
Το σπήλαιο του Αγ.Ιωάννη δεν έχει μέσα εικόνες ή άλλα λατρευτικά σκεύη, όμως
υπήρξε από πολύ παλιά σπηλαιώδης ναός που ήδη είχε εντοπίσει ο περίφημος Τζουζέπε Τζερόλα, κατά τη διάρκεια
της έρευνας και της ιστορικής, αρχιτεκτονικής και φωτογραφικής καταγραφής
περιοχών της Κρήτης.
Αυτό όμως, που πραγματικά σε
κερδίζει σ’ αυτό το σημείο της διαδρομής, εκτός από τον σπηλαιώδη ναό, είναι ο
τεράστιος σταυρός που υψώνεται στο σημείο και δεσπόζει στην απίστευτη θέα προς
τη θάλασσα που απλώνεται στον ορίζοντα. Από αυτήν τη θέση βλέπεις από ψηλά,
πριν ακόμη φτάσεις στο χαμηλότερο επίπεδο του φαραγγιού, τη μαγευτική παραλία
στην οποία αυτό καταλήγει. Εκεί, σταμάτησα αρκετή ώρα, με το δίκιο μου, για
πολλές φωτογραφίες και έτσι έχασα για λίγο τους υπόλοιπους της ομάδας που
τρέξανε να δροσιστούν στα καταγάλανα νερά της παραλίας…
Κατεβαίνοντας λοιπόν, με την
ησυχία μου, τους βρήκα κάτω από το μεγάλο αρμυρίκι που πρόσφερε απλόχερα τη
σκιά του δίπλα σ’ άλλη μια παρέα που είχε ¨στρατοπεδέυσει¨ από πάνω στον μεγάλο
πάγκο και το τραπέζι που υπάρχει εκεί, όπως προανέφερα, και προσφέρεται για
ωραία φαγοπότια με φίλους πλάι στη θάλασσα!
Ο κόλπος είναι σχετικά μικρός,
προστατευμένος απ’ τον πολύ αέρα και τα νερά είναι κρυστάλλινα. Ευτυχώς για
μας, την ημέρα που το επισκεφτήκαμε είχε αρκετό αέρα στ’ ανοιχτά, οπότε από τη
θάλασσα δεν είχαμε καμία καινούργια άφιξη, πέρα από την παρέα που βρήκαμε ήδη
εκεί.
Αν κολυμπήσει κανείς πιο
βαθειά στη θάλασσα, μπορεί να παρατηρήσει δυο τεράστια βράχια που αφήνουν ένα
μικρό άνοιγμα ανάμεσα τους και θυμίζουν τις συμπληγάδες πέτρες της Οδύσσειας.
Από ένα τολμηρό μέλος της παρέας μάλιστα, που δεν δίστασε να σκαρφαλώσει στα
βράχια από τη στεριά (γιατί ακριβώς, οι βράχοι αυτοί του ξύπνησαν την
περιέργεια) και να εξερευνήσει την πίσω μεριά, πληροφορήθηκα πως οι απότομοι
βράχοι πίσω, δημιουργούν όντως το απίστευτο απόκοσμο τοπίο που διάβαζα, πριν
επισκεφτώ την Αγριόμαντρα.
Προφανώς, από την περιγραφή
του, καταλάβαμε πως περπάτησε βόρεια, κατά μήκος της ακτογραμμής προς την
τοποθεσία «Θόλος». Οι ντόπιοι
ταξιδιωτικοί οδηγοί λένε, ότι αφού περάσει κάποιος μετά από 400μ δίπλα από την
ερημική παραλία στην τοποθεσία Συκιές, θα εντυπωσιαστεί από το απόκοσμο τοπίο
που δημιουργούν κατακόρυφοι βράχοι. Οι γκρεμοί αυτοί φτάνουν στο μέγιστο ύψος
τους (219μ), στη γωνία ενός επιβλητικού ακρωτηρίου που οι ντόπιοι ονομάζουν
Σπαθί του Χωματά. Μάλιστα, στη βάση του Σπαθιού σχηματίζεται μια
παραλία με καταγάλανα βαθιά νερά όπου η πρόσβαση γίνεται αποκλειστικά με βάρκα.
Παρ’ όλα αυτά, κι εμείς οι
υπόλοιποι που σταθήκαμε λιγότερο τολμηροί αποζημιωθήκαμε πλήρως από την
υπόλοιπη πιο βατή διαδρομή μέσα απ’ το φαράγγι και την υπέροχη παραλία! Η δε
επιστροφή μας, ήταν ακόμα πιο διασκεδαστική. Δυο μέλη της παρέας που κατέφθασαν
με αγροτικό όχημα και έφτασαν μέχρι την είσοδο του φαραγγιού μας μετέφεραν για
λίγα μέτρα στην καρότσα μέχρι το αυτοκίνητό μας, κι έτσι η μικρή μας «απόδραση»,
σ’ αυτό τον ωραίο προορισμό μου θύμισε κάτι από τα παιδικά μου χρόνια στο
χωριό… Δεν έχετε λοιπόν, παρά να δοκιμάσετε μια επίσκεψη στην Αγριόμαντρα. Το
καλοκαίρι στην Κρήτη εξάλλου, δεν έχει ακόμα τελειώσει..
Α.Δ
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020
Μάρτσαλο, το καλό λιμάνι!
Όμορφο το καλοκαίρι, είναι καιρός
για ξεκούραση, όπως κανείς την ορίζει βέβαια, αυτή την λέξη. Για άλλους
χαλάρωση σημαίνει να ξαπλώνεις όλη μέρα στην πιο κοντινή σου παραλία με καφέ
και καλή παρέα, για άλλους ισχύει το ίδιο, βάζοντας όμως και λίγη δόση δράσης.
Πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν να επισκεφτούν πιο δυσπρόσιτα μέρη για να
γνωρίσουν γωνιές του νησιού μας που είναι μαγευτικές, μα θέλουν κόπο για να τις
προσεγγίσει κανείς. Και πράγματι, η Κρήτη διαθέτει πλήθος απ’ αυτές!
Όμως, η ομορφιά κρύβει κινδύνους
μερικές φορές, γι’ αυτό και η προσέγγιση της θέλει προσοχή. Οι επιβλητικές
κορφές, τα δύσκολα προσπελάσιμα φαράγγια, οι απομονωμένες ,αλλά εκπληκτικές
ακτές της Κρήτης πρέπει να αντιμετωπίζονται με το δέος και τον σεβασμό που τους
αρμόζει. Ο απαραίτητος εξοπλισμός, ορειβατικά μποτάκια, κατάλληλη ένδυση, είδη
πρώτων βοηθειών είναι από τα πρώτα πράγματα που οφείλει ένας σωστός
¨εξερευνητής¨ είτε είναι ντόπιος είτε ξένος να έχει στο σακίδιο, για να του
μείνουν οι διακοπές του αξέχαστες, αλλά με όμορφες αναμνήσεις.
Ένας τέτοιος προορισμός ήταν και
για μένα το φαράγγι του Μάρτσαλου. Το
φαράγγι που καταλήγει σε μια απομονωμένη παραλία, μετά από μια διαδρομή δύο
χιλιομέτρων, βρίσκεται στα δυτικά Αστερούσια όρη, σε μια από τις πιο δύσβατες
περιοχές του νομού, 80 χιλιόμετρα
Για να κατέβεις τον δρόμο που
οδηγεί στο φαράγγι του Μάρτσαλου πρέπει να ανοίξεις τον σύρτη που υπάρχει στη
σιδερένια πόρτα με την σχετική πινακίδα, φτάνοντας με το αυτοκίνητο μετά από
έναν σχετικά κακοτράχαλο δρόμο με αρκετές διακλαδώσεις, όπως είπαμε και παραπάνω.
Έπειτα κατηφορίζεις και οδηγείσαι στην εκκλησία του Σωτήρος απ’ όπου έχεις
υπέροχη πανοραμική θέα του επιβλητικού φαραγγιού που θυμίζει κάτι από το Grand Canion από ψηλά. Στο βάθος, η θέα της θάλασσας είναι μαγευτική
και γεμίζει κουράγιο τους ταξιδιώτες που περιμένουν τη ¨δροσερή¨ αποζημίωση
διασχίζοντας το.
Τα πρώτα μέτρα της κατάβασης
μέχρι την Παναγία τη Μαρτσαλιώτισα είναι
εύκολα, γιατί υπάρχουν σκαλιά που οδηγούν εκεί, τάμα ενός πιστού, όπως
διαπιστώσαμε διαβάζοντας μια πινακίδα. Η
εκκλησία αυτή, σκαλισμένη στο βράχο, μ’ ένα υπέροχο προαύλιο με θέα το
υπόλοιπο φαράγγι χαρίζει δροσιά πριν την κοπιώδη διαδρομή και μαζεύει πλήθος
κόσμου από την γύρω περιοχή κατά την
περίοδο του δεκαπενταύγουστου. Τα μάτια αργούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι της εκκλησίας
που φωτίζεται μονάχα με τα κεράκια των πιστών και το σώμα στην θερμοκρασία που
είναι αισθητά πιο χαμηλή από τον καύσωνα έξω. Όμως , μόλις προσαρμοστεί ο
οργανισμός στις νέες συνθήκες μπορεί να παρατηρήσει κάποιος τους τοίχους από βράχο
που είναι γεμάτοι εικόνες, το πολυδαίδαλο ιερό που εκτείνεται στο βάθος και τον
κομψό πολυέλαιο στο κέντρο της εκκλησίας.
Βγάζοντας φωτογραφίες, παρατηρώ
στο παγκάρι πάνω ένα μικρό, ταλαιπωρημένο σημειωματάριο. Ανοίγοντας το ,
ανακαλύπτω έναν μικρό θησαυρό. Εδώ έχουν γράψει αφιέρωση πολλοί ταξιδιώτες που
πέρασαν από το εκκλησάκι. Άλλοι έφτασαν ως εδώ ως μια χαρούμενη παρέα και
απόσκιασαν εδώ το βράδυ μετά από μεθύσι
κι άλλοι από τάμα ,γιατί έχασαν αγαπημένους τους… Αφήνω και το δικό μας
αποτύπωμα, με την ευχή να είμαστε καλά και να ξανάρθουμε….
Από ΄κεί και πέρα η πορεία
δυσκολεύει για λίγο μέχρι να φτάσουμε στο χαμηλότερο επίπεδο του φαραγγιού.
Πατάμε κυριολεκτικά πάνω στα πατήματα μιας κατσίκας που προπορεύεται και γελάμε
που μας δείχνει τον δρόμο το ζωντανό. Ο Γιώργος προτείνει για τίτλο της
περιπέτειας μας «Στο πάτημα της αίγας», δεν ήταν κακό τώρα που το σκέφτομαι…
Όταν φτάσεις στο χαμηλό επίπεδο
όμως, τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Η πορεία μέχρι την παραλία συνεχίζει μέσα
από εντυπωσιακά δέντρα και βράχια. Στο φαράγγι αυτό μάλιστα, συναντά κανείς τον
ντόπιο κρητικό φοίνικα που βρίσκουμε και άλλα σημεία της Κρήτης, όπως στο
φοινικόδασος του Βάι και στην Πρέβελη. Μετά από τρία τέταρτα περίπου συνολικής
διαδρομής από την είσοδο του φαραγγιού φτάνουμε στην παραλία.
Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι
υπάρχουν πολλοί εδώ που παραθερίζουν παρά το δύσβατο της διαδρομής. Όμως, ο
κόλπος έχει πρόσβαση και από τη θάλασσα, όποτε οι προμήθειες φτάνουν εύκολα
χωρίς να χρειάζεται να κουβαλάς πεζός τόσα πράγματα. Εντυπωσιακές είναι και οι
σπηλιές, οι λαξευμένες στον βράχο που άλλοτε χρησιμοποιούσαν οι ασκητές μα τώρα
έχουν αποκτήσει πόρτες, μέχρι και μπαλκόνια και έχουν μετατραπεί σε σπιτάκια
για κάποιους παραθεριστές που θέλουν να ζήσουν για λίγο σαν χίπηδες!
Το νερό της παραλίας δεν μας
ενθουσίασε, γιατί μάλλον το πετύχαμε σε αναταραχή λόγω αέρα και διάφορων
πλεούμενων που είχαν δέσει εκεί. Ωστόσο, το μπάνιο κι ο ύπνος κάτω από τον
ίσκιο των ρεικιών που υπάρχουν στην παραλία είναι ευεργετικός. Ο Απόστολος
μάλιστα με τις υποβρύχιες φωτογραφίες του, μας αποδεικνύει ότι η θάλασσα παρότι
δεν μας εντυπωσίασε αρχικά, κρύβει ¨θησαυρούς¨, πολλά ψάρια, κοράλλια, φύκια…
Καλό είναι, ιδιαίτερα τους
θερινούς μήνες, να περιμένει κανείς να πέσει λίγο ο ήλιος πριν ξεκινήσει την
ανάβαση για την επιστροφή. Ωστόσο, είδαμε και την παράδοξη και ριψοκίνδυνη
περίπτωση μιας εγκύου να κατεβαίνει το φαράγγι το μεσημέρι, να παίρνει το
μπάνιο της μετά του συζύγου και να φεύγει στις 4.00μ.μ μέσα στη ζέστη! Όμως,
είναι συνετό και συστήνουμε να περιμένει κανείς λίγο, γιατί όσο είσαι μέσα στο
φαράγγι η ζέστη είναι κάπως υποφερτή λόγω του ίσκιου των δέντρων, φτάνοντας
όμως στο σκαλιά που οδηγούν στην εκκλησία, ο ήλιος σε χτυπάει αλύπητα και αν
έχεις καταναλώσει και το νερό σου στην παραλία όπως εμείς τα πράγματα είναι
δύσκολα..
Οπότε, βασικός στόχος όταν φτάσαμε επιτέλους στην έξοδο,
ήταν η ανεύρεση νερού από το κοντινότερο χωριό. Η στάση στο χωριό Σίβας αποδείχτηκε
μια όαση για μας, αφού με την αγορά νερού η φιλόξενη καταστηματάρχισσα μας
προσέφερε ολόφρεσκα σύκα που μόλις είχε κόψει. Ποτέ ένα τέτοιο φρούτο δε μου
φάνηκε πιο νόστιμο!
Α.Δ
Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020
Ποτέ μην λες όχι σε μια πεζοπορία!
Σάββατο 29 Αυγούστου 2020
Τίμιος Σταυρός – μια διαδρομή πρόκληση!
Δευτέρα 10 Αυγούστου 2020
Αγ.Γεώργιος - Ένας περίπατος γεμάτος παιδικές μνήμες…
Όταν στερείσαι κάτι, λένε, πως
καταλαβαίνεις την αξία του και αυτό το ζήσαμε όλοι στη διάρκεια της καραντίνας,
πριν λίγο καιρό. Οφείλω να το ομολογήσω, πως το ένιωσα κι εγώ έντονα και τώρα
που πέρασε κάποιο διάστημα και καταστάλαξε αυτό το συναίσθημα μέσα μου είναι
καιρός να αποτυπωθεί και στο χαρτί…
Έστελνα λοιπόν, κι εγώ το μήνυμα
μου με τον πολύτιμο αριθμό 6 για περίπατο μέσα στην πόλη, μα αυτό καταλάγιαζε
μονάχα για λίγο τη δίψα μου για λίγη άσκηση με περπάτημα. Ένας περιπατητής δεν μπορεί για
πολύ καιρό να πάψει να προχωρά. Όταν λοιπόν, κατάφερα για πρώτη φορά μετά απ’
όλο αυτό να πάω πρώτη επίσκεψη στο χωριό μου ξανά, ο ενθουσιασμός μου δεν
περιγράφεται, γιατί υπήρχε μια γνώριμη διαδρομή που επιθυμούσα διακαώς να
ξανακάνω, να επισκεφτώ το εκκλησάκι του Αγ.Γεωργίου στου Καϋμένου.
Τη διαδρομή αυτή την επέλεγε
συχνά ο δάσκαλός μου για σχολική εκδρομή, όταν ακόμα ήμουν μαθήτρια του
δημοτικού σχολείου, όμως, την έχω συνδέσει και με οικογενειακές στιγμές, καθώς
σ’ αυτό το ξωκλήσι μαζεύονται όλες οι οικογένειες των γύρω χωριών στο Τέμενος,
ανήμερα της εορτής του Αγ.Γεωργίου, για να γιορτάσουν με αρτοκλασίες, φαγητά τη
μεγάλη αυτή γιορτή. Γνωστά είναι επίσης, και τα αφιερώματα τράγων και προβάτων
στη χάρη του Αγίου από τους ντόπιους βοσκούς. Έτσι, κι εμείς γιορτάζαμε εκεί,
τον αγαπημένο μου παππού Γιώργη, όσο ζούσε.
Αν και το εκκλησάκι αυτό δε
βρίσκεται πολύ μακριά από το Κυπαρίσσι και περπατάς περίπου κανένα εικοσάλεπτο
για να φτάσεις εκεί, η διαδρομή είναι πανέμορφη, μιας και έχεις μοναδική θέα
που φτάνει ως τον Γιούχτα και την Ρόκα και στο βάθος αχνοφαίνεται το Ηράκλειο.
Ας μην ξεχνάμε, πως κι ο Νικηφόρος Φωκάς είχε επιλέξει το Τέμενος και
συγκεκριμένα τη Ρόκα στο Κανλί Καστέλι, για την εξαιρετική της θέση, όταν
αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα του νησιού σε πιο ασφαλές μέρος, όποτε
μιλάμε για μια περιοχή με εξαιρετικά χώματα, με ιστορία ανά τους αιώνες.
Περπατώντας εκεί, νιώθοντας τον ήλιο να με ζεσταίνει και τις μυρωδιές από τα αρωματικά βότανα τριγύρω νιώθω ζωντανή κι ελεύθερη όσο ποτέ. Περνάω την ξερόβρυση, βασική πηγή με τρεχούμενο νερό στην περιοχή που έχει μάλιστα, ακόμα νερό και προχωρώ. Στο βάθος μπορώ να δω ξεκάθαρα τις δυο εκκλησίες. Μέχρι, τώρα μιλούσα μόνο για μια κι ίσως μπερδευτήκατε… όμως, διατηρούνται πολύ καλά και οι δυο εκκλησίες του Αγ.Γεωργίου η μια πίσω από την άλλη, αφού οι κάτοικοι δεν γκρέμισαν την παλιά εκκλησιά, αλλά ακριβώς από πάνω έχτισαν την καινούργια. Λέγεται, πως κάποιος πιστός από το Κυπαρίσσι έταξε στον Άγιο παλιά, να αναστηλώσει την εκκλησία του, όμως επειδή τελικά η χάρη που ζήτησε δεν πραγματοποιήθηκε, ερμήνευσε το γεγονός ως επιθυμία του Αγίου να μην αναστηλωθεί η παλιά εκκλησία, κι έτσι το έργο δεν προχώρησε τότε. Αργότερα όμως, οι παλιοί κάτοικοι του Κυπαρισσιού έχτισαν μια καινούργια εκκλησία, ακριβώς λίγα μέτρα πιο πάνω από την παλιά.
Σε αντίθεση με την καινούργια, η
παλιά εκκλησία ασκούσε πάντα, μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου. Όταν ήμουν μικρή
τα χαλάσματά της, τα γεμάτα αγριόχορτα και κάθε είδους ζωύφια, όπως σαμιαμίδια
που κρυβόταν στις παλιές πέτρες του ναού, μου ξυπνούσαν μέσα μου την επιθυμία
της εξερεύνησης, όποτε βρισκόμουν στον χώρο αυτό. Και να που τώρα πια, ο παλιός ναός αυτός αναστηλώθηκε και
αναδείχτηκε όλη η ομορφιά του. Μα, ο ναός αυτός με μάγευε και για άλλους
λόγους, ίσως, γιατί μου θύμιζε ιστορίες της γιαγιάς μου για βοσκούς που
έπαιρναν όρκους ιερούς στο όνομα του Αγίου και που αν τους πατούσαν ερχόταν
φοβερή τιμωρία.
Μια τέτοια ιστορία ήταν εκείνη
που θα σας διηγηθώ. Μια βραδιά, με φοβερή κακοκαιρία κάποιοι βοσκοί αναζήτησαν
καταφύγιο μέσα στον ναό μέχρι να περάσει η μπόρα. Όμως, ενώ τους είχε πάρει ο
ύπνος, ένιωσαν και νόμιζαν πως είδαν μέσα στη γλυκιά ζάλη του ύπνου, έναν άνδρα
με γαμπά (πανοφώρι βοσκού) να τους σκουντάει να ξυπνήσουν και να φύγουν από τον
ναό γρήγορα, αν και η νεροποντή δεν είχε σταματήσει. Λόγω των αμαρτιών τους,
λέγεται, πως ο Άγιος δεν τους επέτρεπε να αποσκιάσουν στο σπίτι του. Εκείνοι
λοιπόν, έφυγαν κακήν κακώς και τρέμοντας από το φόβο τους αναζήτησαν καταφύγιο
για τη νύχτα στο Κυπαρίσσι, όπου και διηγήθηκαν το πάθημά τους.
Μια άλλη ιστορία που μου διηγούνταν συχνά η γιαγιά, ήταν εκείνη με τον Αγ.Γεώργιο ως φοβερό καβαλάρη, όπως απεικονίζεται στις εικόνες, που σκότωσε τον φοβερό δράκο και έσωσε τη βασιλοπούλα. Μέσα από την αφήγηση αυτή η εικόνα του Αγίου θέριευε στο παιδικό μυαλό μου στις ατέλειωτες αυτές ιστορίες στις βεγγέρες με τη γιαγιά.
Δυστυχώς, όμως, σε αυτή μου την επίσκεψη δεν ήταν ανοιχτή η παλιά εκκλησία για να τη φωτογραφήσω, έτσι, περιορίστηκα να περιεργαστώ τον νεώτερο ναό που είναι επίσης, όμορφος. Για αρκετή ώρα χάζεψα τις εικόνες που η γιαγιά ζωντάνευε τόσα χρόνια με τις ιστορίες της, θαύμασα την απλότητα του και παρατήρησα τις παλιές εικόνες. Στα χέρια μου, έπεσε και ένα μικρό βιβλιαράκι με το τροπάριο του Αγίου.
Βγαίνοντας στο προαύλιο, δεν μπορούσα να μην επισκεφτώ
τα ερείπια κάποιων σπιτιών που βρίσκονται απέναντι από τον καινούργιο ναό. Εδώ,
υπήρχε παλιά ένα χωριό ο Καϋμένος, μα η πανούκλα λένε πως έσπειρε το θανατικό
σε όλους τους κατοίκους και το αφάνισε από τον χάρτη. Όμως, από τις πέτρες
πολλών σπιτιών από 'κει χτίστηκαν τα πρώτα σπίτια στο διπλανό χωριό, το Κυπαρίσσι.
Είναι μεσημέρι πια και η ζέστη
αρκετή... Έτσι, έφτασε κι η ώρα να πάρω τον δρόμο της επιστροφής, γεμάτη όμορφες
εικόνες και ανανεωμένη από τη φοβερή βόλτα στην όμορφη αυτή τοποθεσία, αλλά και
στις παιδικές μου μνήμες…
Α.Δ