Το εκκλησάκι του Αγ. Φανουρίου στο φαράγγι.

 

Ο σημερινός περίπατος αφορά μια βόλτα σε γνώριμα μέρη που επειδή είναι κοντά σου δεν έχεις ποτέ διάθεση να τα εξερευνήσεις, γιατί πιστεύεις πως τα ξέρεις. Κι όμως, ακόμα και τα μέρη που γεννήθηκες και μεγάλωσες πρέπει να τα αντιμετωπίζεις καμιά φορά σαν τουρίστας, για να ανακαλύψεις πέρα από την οικεία και γνώριμη ομορφιά τους, πολλά πράγματα που δεν είχες καν προσέξει!

Κινούμαι με το αυτοκίνητο από τον χιλιοπερασμένο  από μένα επαρχιακό δρόμο του Βενεράτου προς το Κυπαρίσσι, αλλά αυτή τη φορά θα κάνω μια παράκαμψη για να επισκεφθώ το μικρό εκκλησάκι του Αγ.Φανουρίου που είναι κρυμμένο μέσα στο ομώνυμο φαράγγι. Σε προηγούμενο άρθρο περιέγραψα την πρώτη εξερεύνηση της περιοχής, με την πεζοπορία από το Κυπαρίσσι προς την ιερά μονή Παλιανής που μου κέντρισε τότε το ενδιαφέρον και για όλη την ευρύτερη περιοχή του βενεραθιανού κάμπου, ενός κάμπου απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς τον οποίο επέλεξαν ακόμα και οι Βενετοί κατακτητές του νησιού να χτίσουν επαύλεις  τους, εξου και το όνομα του χωριού Βενεράτο.

Όμως αυτή τη φορά δεν έχω χρόνο για πεζοπορία δυστυχώς, και βιάζομαι μην χάσω και το τελευταίο φως του ήλιου που δύει σε λιγάκι, οπότε στρίβω γρήγορα στο τσιμεντοστρωμένο δρομάκι που με οδηγεί στον ναό. Η διαδρομή είναι ακόμα πιο όμορφη απ’ ότι τη θυμάμαι, μέσα από αμπελώνες με χρυσοκίτρινα αμπελόφυλλα και ψηλά πλατάνια, βελανιδιές κι ελιές. Αφού περνώ και τον ναό της Αγ.Παρασκευής στα πεζούλια του οποίου είχα ξαποστάσει την προηγούμενη φορά, πολύ γρήγορα φτάνω στον ναό του Αγ.Φανουρίου που βρίσκεται υπό τη σκέπη ενός θεόρατου βράχου. Πριν την ανακαίνιση ο ναός ήταν κολλημένος στον βράχο, τώρα έχει κάποια απόσταση, αλλά το σκηνικό είναι εξίσου εντυπωσιακό.

Η εκκλησία, το προαύλιο με στρώμα από τα κατακίτρινα φύλλα των δέντρων και το νερό να κυλά στον ποταμό Απόλλωνα από κάτω, συνθέτουν το ιδανικό φθινοπωρινό σκηνικό που ξεπερνά αυτό που είχα φανταστεί πως θα συναντούσα ερχόμενη εδώ. Ακούω τον ήχο του ποταμιού που συνεχίζει να κυλά παρά τις επεμβάσεις του ανθρώπου μέσα στα χρόνια και θλίβομαι που η μόλυνση των νερών του έχει διαταράξει αυτό το υπέροχο οικοσύστημα το οποίο στα χρόνια του παππού μου έσφυζε από ζωή από χελώνες, χέλια και άλλα ενδημικά είδη. Τότε μπορούσαν ακόμα να πιούν νερό από το ποτάμι…..

Ο ήλιος έπεσε και πρέπει να αποχωρήσω, όμως την τρίτη φορά που θα ΄ρθω προς τα δω, θα επιχειρήσω να διασχίσω το φαράγγι, πρέπει να είμαι όμως προετοιμασμένη καλά, γιατί καθώς μαθαίνω είναι δύσβατο σε κάποια σημεία και πρέπει εκτός από σωστά παπούτσια να έχει κανείς και κράνος καθώς ενδεχομένως να υπάρχουν και κατολισθήσεις. Μάλιστα, ο χώρος στο προαύλιο της εκκλησίας έχει και πάγκους και ψησταριά και προσφέρεται απ’ ότι βλέπω για ωραίο φαγοπότι στην εξοχή, μετά τη δύσκολη διαδρομή… Φεύγω λοιπόν, με την αίσθηση της ικανοποίησης και της ζεστασιάς που νιώθει κανείς, όταν επισκέπτεται περπατημένα από τους γεννήτορες του χώματα, είναι τα μέρη που πάντα θα ξαναγυρίζω!

Α.Δ

ΠΟΤΑΜΙΔΑ – ΝΑΟΣ ΑΓ.ΣΟΦΙΑΣ - ΧΑΝΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΕΡΟΣ Γ΄

 

Σήμερα ήρθε η στιγμή να επισκεφτώ επιτέλους το εξωτικό Ελαφονήσι. Ένιωθα λίγο άσχημα τόσα χρόνια που δεν είχα καταφέρει να πάω προς τα εκεί, όταν φίλοι μου από άλλες περιοχές της Ελλάδας μου μιλούσαν γι’ αυτή τη μαγευτική παραλία του τόπου μου. Όμως, ας μην βιάζομαι για τον τελικό προορισμό μου, γιατί και οι ενδιάμεσοι σταθμοί της συγκεκριμένης διαδρομής, έχουν κι αυτοί την ομορφιά τους, όπως διαπίστωσα…

Ο πρώτος απ’ αυτούς είναι οι εξωτικοί αμμόλοφοι της Ποταμίδας Χανιών. Σε πολλές φυτογραφίες είχα δει αυτό το τοπίο που βρίσκεται περίπου 35 χιλιόμετρα από τα Χανιά, κοντά στην Κίσαμο και κυριολεκτικά θυμίζει πολύ έντονα Καππαδοκία. Είναι πράγματι, φοβερό, ενώ κινείσαι σε ένα γνώριμο κρητικό τοπίο να ξεπροβάλλει ξαφνικά, μπροστά σου ένα εντελώς διαστημικό τοπίο!

Οι Κωμόλιθοι αυτοί αποτελούνται από μαλακό άργιλο και κάνουν μοναδικά σχήματα, με το έδαφος πάνω τους να θυμίζει άνυδρη γη με βαθιές ρωγμές. Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι πρόκειται για υπολείμματα αρχαίου βυθού σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το σίγουρο πάντως είναι πως οι λόφοι αυτοί, γυμνοί καθώς είναι από βλάστηση παρά μόνο στις κορυφές τους, σε προκαλούν να τους ανέβεις για να δεις τη μορφολογία τους από κοντά. Εγώ ήμουν και τυχερή, γιατί ακριβώς δίπλα τους, ήταν δεμένο ένα υπέροχο άσπρο άλογο που περήφανα πόζαρε στις φωτογραφίες μου με φόντο το εξωπραγματικό αυτό τοπίο.

Αποχαιρετώντας την Ποταμίδα αμέσως επόμενος σταθμός  της διαδρομής μου αποτέλεσε ο  σπηλαιώδης ναός της Αγ.Σοφίας που ξεπροβάλλει στη δεξιά μεριά μετά την πετρόχτιστη στοά του δρόμου πάνω από το Τοπολιανό φαράγγι. Το φαράγγι αυτό είναι ιδιαίτερα φημισμένο για το φυσικό του κάλλος και συνδέεται μάλιστα, με την κρητική μυθολογία, αφού εκεί κατοικούσαν νεραΐδες, η μινωική θεότητα Βριτομάρτις κι εκεί με το τραγούδι των νεράιδων ξεκουραζόταν από το δύσκολο έργο της φύλαξης της Κρήτης ο γίγαντας Τάλως…

Η είσοδος προς την εκκλησία βρίσκεται πάνω στον δρόμο και ο επισκέπτης πρέπει ν’ ανέβει καμιά 50 σκαλιά για να φτάσει σ’ αυτό. Το σπήλαιο και ο ναός της του Θεού Σοφίας συνδέεται σύμφωνα με την παράδοση, με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, το 1453, που το εικόνισμα της Σοφίας του Θεού, έφυγε από τον ναό του Ιουστινιανού στην ελεύθερη Κρήτη. Λέγεται πως ο Μωάμεθ ζήτησε από τους Κρήτες πολεμιστές που είχαν έρθει για βοήθεια στην άμυνα της Πόλης, να φύγουν και να πάρουν μαζί τους ό,τι θέλουν κι εκείνοι κρίνοντας πως η μάχη είχε πλέον χαθεί πήραν μαζί τους το εικόνισμα και το μετέφεραν στην Κρήτη στο συγκεκριμένο μέρος που ήταν κοντά στον τόπο καταγωγής των περισσοτέρων απ’ αυτούς…

Όμως, η ιστορία του σπηλαίου δεν σταματάει εκεί, αφού στο σπήλαιο τελέστηκε και η θυσία των αδελφών Ψαρομηλίγκων στον καιρό της Ενετοκρατίας, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για να πάρει αμνηστία ο γιος – ανιψιός τους και να κάνει την επανάσταση (για να κερδίσει κάποιος επικηρυγμένος αμνηστία τότε, έπρεπε να παραδώσει στους Ενετούς τα κεφάλια δύο πολύ συγγενικών του προσώπων). Η θυσία τελικά έγινε κι έτσι στο σπήλαιο βρέθηκαν οι ακέφαλοι σκελετοί των δύο ηρωικών Κρητών…

Πέρα όμως, από την εντυπωσιακή ιστορία αξίζει ο επισκέπτης να περιηγηθεί μέσα στο σπήλαιο και να παρατηρήσει τον διάκοσμο του σπηλαίου, τους όμορφους σχηματισμούς από σταλαγμίτες και σταλακτίτες, το μικρά βουναλάκια από πέτρες που έχουν αφήσει ως αφιερώματα οι προηγούμενοι επισκέπτες, καθώς και τα λογιω - λογιω  ταξίματα των προσκυνητών που αιτούνται τη βοήθεια της Σοφίας του Θεού για λύση σε κάθε λογής πρόβλημα που αντιμετωπίζουν.

Έχει τόσα πολλά να δει και να αναλογιστεί κανείς εδώ μέσα που δεν θες να φύγεις και ν’ αφήσεις την ηρεμία και τη δροσιά του σπηλαίου. Η ζέστη έξω και τα δεκάδες σκαλιά της κατάβασης με επαναφέρουν στην πραγματικότητα…

Α.Δ

Όταν ο "Μπάλος" δεν αναφέρεται σε καταιγίδες! Μπάλος - Γραμβούσα - Χανιά μέρος Β'

 

Το καραβάκι για την Γραμβούσα βάζει μπρος τις μηχανές και έφτασε επιτέλους, η ώρα να γνωρίσω το περίφημο ακρωτήρι. Ασυναίσθητα αρχίζω να σιγοτραγουδώ το γνωστό κρητικό τραγούδι: «Στης Γραμβούσας τ’ ακρωτήρι, στης Γραμβούσας τ’ ακρωτήρι εγλεντούσα μια φορά μ΄ έναν κρητικό ψαρά….». Η θάλασσα πλανεύτρα, όπως λένε και οι στίχοι και καταγάλανη. Παρακολουθώ απέναντι ένα σύννεφο να σκεπάζει με τη σκιά του τη στεριά και τα αυτοκίνητα στον χωματόδρομο, εκείνων που αποφάσισαν να κάνουν τη διαδρομή για Μπάλο οδικώς. Προσπαθώ ν’ ακούσω τον παφλασμό των κυμάτων που λένε πως ενέπνευσε τον περίφημο Τζέγκα για τους ρυθμούς της μουσικής του και σα να είχε δίκιο τελικά…

Δρόμος για να φτάσεις στον Μπάλο οδικώς!

Άγρια Γραμβούσα- Θέα από το καράβι

Μερικοί ταυτίζουν την άγρια Γραμβούσα με τις «Κωρυκίες νήσους» του Ομήρου και την ήμερη με το νησί του Αιόλου της Οδύσσειας, αναφέρει το φυλλάδιο του ταξιδιωτικού γραφείου. Σκέφτομαι πως είναι αρκετά ενδιαφέρον να βρεθούμε για λίγο στη θέση του πιο διάσημου εξερευνητή, του Οδυσσέα….Το καράβι αράζει τελικά, στην ήμερη Γραμβούσα, θα μείνουμε εδώ για κανένα δίωρο και πρέπει να βιαστώ για να προλάβω ν΄ανέβω στο κάστρο που δεσπόζει ψηλά στον λόφο στα 137 μέτρα. Φορώ γρήγορα τα αθλητικά μου παπούτσια και ακολουθώ το ανηφορικό μονοπάτι που ξεκινά από την παραλία. Θέλουμε γύρω στα 20 λεπτά να φτάσουμε στην κορυφή. Σταματώ πολλές φορές να θαυμάσω την υπέροχη θέα κατά την ανάβαση και την αλυσίδα που σχηματίζει η ουρά των αναβατών προς την κορυφή. Πόσο μικροσκοπικοί φαινόμαστε κάτω από το θεόρατο κάστρο!

Άγρια Γραμβούσα από το μονοπάτι προς το φρούριο

Η είσοδος μου θυμίζει έντονα την είσοδο ενός άλλου θαλάσσιου φρουρίου του Ηρακλείου, του Παλαιόκαστρου, δείγματα και τα δύο της περίφημης Βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής. Το φρούριο της Γραμβούσας κτίστηκε το 1579 και ολοκληρώθηκε το 1584. Μέσα ακριβώς πάνω από τη στοά της εισόδου υπάρχει ένα εντυπωσιακό παρατηρητήριο, όπως δεν μπορεί κανείς να μην θαυμάσει και την εκκλησία στη μέση περίπου του φρουρίου που είναι αφιερωμένη στην Παναγία. Πρόκειται για την Παναγία την Κλεφτρίνα των Πειρατών, οι οποίοι αφιέρωναν μέρος της λείας τους για να έχουν την προστασία της. Ας μην ξεχνάμε επίσης, πως η Γραμβούσα συνδέθηκε με τους απελευθερωτικούς αγώνες κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και ότι το νησί αποτέλεσε ορμητήριο για 3 χρόνια 3000 επαναστατών που λόγω έλλειψης τροφής είχαν επιδοθεί στην πειρατεία. Εξού και ο μύθος για τον κρυμμένο θησαυρό που φημολογείται πως υπάρχει στο νησί….

Παναγία κλεφτρίνα

Παρά τη ζέστη, αξίζει η θέα της παραλίας από κει ψηλά, του Μπάλου απέναντι και η περιπλάνηση μου μέσα στη μισογκρεμισμένη εκκλησία που δεν έχει χάσει την αίγλη της, καθώς είναι ακόμα ευδιάκριτα τα τοξοτά παράθυρα και οι υπέροχες καμάρες και το άνοιγμα στο ιερό που επιτρέπει στις ακτίδες του ήλιου να εισβάλλουν στο εσωτερικό της, να την αναδείξουν και να την κάνουν ιδανικό σημείο φωτογράφησης για τους αναβάτες !

Θέα προς Μπάλο πάνω από το φρούριο

Πανοραμική θέα παραλίας της ήμερης Γραμβούσας από ψηλά

Κατεβαίνω με γρήγορο ρυθμό, θέλω να εξερευνήσω την παραλία με τα γαλάζια νερά που θαύμασα από πάνω, όμως διαπιστώνω πως η πλάκα με αποθαρρύνει από το να ρίξω μια βουτιά. Κοντά στην παραλία παρατηρώ το ναυάγιο που ξεπροβάλλει αγέρωχο μέσα από τα νερά, αντιστεκόμενο στον χρόνο και τα κύματα. Το «Δημήτριος Π» , στις 30 Δεκεμβρίου 1967, απέπλευσε από την Χαλκίδα με φορτίο 440 τόνους τσιμέντα και προορισμό τη Βόρεια Αφρική και έμελλε να παραμείνει για πάντα αναπόσπαστο μέρος της Γραμβούσας…

Ναυάγιο

Ώρα για αναχώρηση προς τον Μπάλο. Η λιμνοθάλασσα του είναι διάσημη σ’ όλο τον κόσμο. Περιοχή προστατευμένη και χαρακτηρισμένη ως “natura”, εξού και ο επιπλέον φόρος, αξίας 1 ευρώ που πληρώνει ο επισκέπτης μαζί με το κόστος του εισιτηρίου (φτάνει 1 ευρώ για να διασώσει την καταστροφή που προκαλεί η κοσμοσυρροή στο μέρος που συνάντησα με την άφιξη μου στο παραδεισένιο αυτό μέρος;;). Πράγματι, τέτοιο εντυπωσιακό σχηματισμό θάλασσας και βράχων δεν έχω ξαναδεί. Το να περπατώ στα ρηχά νερά του ήταν φοβερά καταπραϋντικό για τα κουρασμένα πόδια μου  από την ανάβαση στην Γραμβούσα.

Μπάλος (φώτο από Αντώνης Ανδρουλάκης)

Θέλω όμως, να δω και τον Μπάλο από ψηλά και ακολουθώ το μονοπάτι. Αυτό που αντικρίζει κανείς από κει πάνω είναι μοναδικό, παρότι είχα το κουράγιο να φτάσω μόνο μέχρι τη μέση του μονοπατιού για να προφτάσω να κάνω μια βουτιά στη ν περίφημη παραλία. Παρόλο που θα ήθελα λιγότερο κόσμο για να την απολαύσω και λιγότερη οργάνωση με σετ ομπρελών παντού, μια βουτιά εδώ σε αποζημιώνει. Η αμμουδιά δε, με τα όμορφα κοχύλια παντού με εντυπωσίασε, αλλά παράλληλα με προβλημάτισε για τη διατήρηση της ομορφιάς της με την τόση εκμετάλλευση της από τον άνθρωπο….

Ήμερη και Άγρια Γραμβούσα απο το μονοπάτι του Μπάλου

Θα ήθελα λίγη ώρα ακόμα εδώ… τρέχω να φτάσω στο καράβι που είναι στην άλλη άκρη δεμένο, μα σταματώ ξαφνικά, όταν βλέπω ένα κατσίκι να έχει στηθεί για φωτογραφία πλήρως εξοικειωμένο με τους ανθρώπους πια. Την άλλη φορά σίγουρα θα επιστρέφω σε αυτό το μέρος οδικώς αυτή τη φορά για μια πανοραμική φωτογραφία του ολόκληρου του κόλπου. Σίγουρα αξίζει κάθε ταλαιπωρία!

Α.Δ

Tips!

1.Αξίζει να πάρετε καραβάκι για να δείτε μαζί Γραμβούσα και Μπάλο και να αποφύγετε τον κακοτράχαλο δρόμο με το αυτοκίνητο.

2.Πάρτε μαζί σας μάσκα, αν το επισκεφτείτε σε περίοδο covid-19 γιατί υπάρχει κοσμοσυρροή στο καραβάκι. Μην ξεχάσετε αθλητικά και άφθονο νερό για τις αναβάσεις σας στο οχυρό της Γραμβούσας και στο μονοπάτι του Μπάλου.

3.Συνομιλήστε με τους διπλανούς σας στο καράβι! Θα γνωρίσετε ενδιαφέροντες ανθρώπους εκτός από υπέροχα μέρη!

 

Με δυο εικόνες ξύπνησα σήμερα, του Μπάλου και του ακρωτηρίου της Γραμβούσας. Ας μας βοηθά η Παναγία η Κλεφτρίνα, η προστάτιδα των πειρατών!

ΜΠΑΛΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΛΕΦΤΡΙΝΑ

Σύντομα και το οδοιπορικό στον νομό Χανίων!

Α.Δ

 

"ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΚΛΟΣ" – Νέα πρόταση για απόδραση: ΣΙΒΑΣ-ΚΟΜΟΣ-ΑΓΙΟΦΑΡΑΓΓΟ!

 

Πως μια καλή  πράξη σε ξαναφέρνει στα ίδια μέρη; Είναι καλοκαίρι απόγευμα με φοβερή ζέστη παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής από την παραλία του Μάρτσαλου. Ο δρόμος ανηφορικός, ο ήλιος καίει με όλη του τη δύναμη κι εμείς έχουμε στερέψει από νερό. Τα πρόσωπά μας είναι αναψοκοκκινισμένα και καθώς είμαστε διψασμένοι, κατεβαίνουμε στο πρώτο χωριό που συναντάμε, τον Σίβα, για νερό. Βλέποντας με  καταπονημένη, η γυναίκα που με εξυπηρετούσε, μου έδωσε εκτός από νερά και μερικά πεντανόστιμα σύκα που μόλις είχε μαζέψει. Ωραιότερα δεν έχω ξαναφάει…

Και να που ξανάρχομαι φέτος σ' αυτά τα μέρη, ως φιλοξενούμενη πλέον στο ίδιο χωριό. Το κάνω το άντρο μου, από το οποίο θα κάνω τις εξορμήσεις στις γύρω περιοχές. Το χωριό Σίβας, ανήκει στον δήμο Φαιστού και βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πεδιάδας της Μεσαράς. Τα τελευταία χρόνια το χωριό έχει αναπτυχθεί πολύ τουριστικά, μιας και οι  περισσότεροι κάτοικοι έχουν μετατρέψει τα σπίτια τους σε Airbnb, χωρίς να χαλάσουν καθόλου τον χαρακτήρα της περιοχής, αλλά αντιθέτως ανέδειξαν την φοβερή αισθητική του χωριού, διατηρώντας την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των σπιτιών.

Κομός

Επιπλέον, το χωριό αυτό βρίσκεται κοντά σε πολύ γνωστές παραλίες της περιοχής, όπως ο Κομός, τα διάσημα Μάταλα, οι Καλοί Λιμένες, το Αγιοφάραγγο και το Βαθύ. Έτσι, λοιπόν, παρά τον αέρα που είχε σηκωθεί κατά την πρώτη ημέρα της διαμονής μου εκεί, πέρασα το πρωινό μου στην απέραντη παραλία του Κομού που αυτή την φορά ήταν λίγο ανταριασμένη. Προσιτή για το ευρύ κοινό, παρά την πλάκα που δημιουργεί μια μικρή δυσκολία να μπεις στο νερό, αλλά πεντακάθαρη και ιδιαίτερα αγαπητή σε αυτούς που αγαπούν τα ωραία ηλιοβασιλέματα με θέα τη θάλασσα, μα και σε όσους θέλουν να απολαύσουν το μπάνιο τους δίχως ρούχα, στην δεξιά μεριά της.

Καλοί λιμένες

Το απόγευμα επέλεξα κάτι πιο απάνεμο και έτσι, κατευθύνθηκα προς Καλούς Λιμένες, όπου οι κατασκηνωτές, όπως διαπίστωσα τηρούν πιστά το ραντεβού τους με τη συγκεκριμένη παραλία κάθε χρόνο, στήνοντας τις σκηνές τους κατά μήκος των αλμυρικιών.

Αγιοφάραγγο

Όμως, δεν θα μπορούσα να φύγω από την περιοχή χωρίς να επισκεφτώ το αγαπημένο Αγιοφάραγγο. Αν και η διαδρομή είναι ομολογουμένως πιο απαιτητική από την Μονή της Οδηγήτριας και πέρα, είναι απαραίτητο όλοι μια φορά να απολαύσουμε το μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά της παραλίας που περιφρουρούνται από τους τεράστιους βράχους.

Παραλία Αγιοφάραγγου

Το πέρασμα του φαραγγιού διαρκεί περίπου 20 λεπτά από τη γνωστή πια καντίνα με το ιδιαίτερο όνομα, όπου διαθέτει και μια μεγάλη αλάνα για πάρκινγκ σε όσα αμάξια καταφέρνουν να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Εμείς προτιμήσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο πολύ πιο μακριά, για να περπατήσουμε περισσότερο και να απολαύσουμε το φυσικό τοπίο και να μην ταλαιπωρήσουμε τόσο το αυτοκίνητο, μιας και πρόκειται για δύσκολη διαδρομή για όποιον δεν διαθέτει αγροτικό. Το συστήνω στους λάτρεις της πεζοπορίας! Άλλωστε, όπως μάθαμε στο Αγιοφάραγγο δεν περνούσαν την δεκαετία του ’80 τα αυτοκίνητα τόσα χαμηλά, το ποτάμι μέσα στο φαράγγι έτρεχε γάργαρο νερό και οι περιπατητές μπορούσαν να δουν μέχρι και χελώνες. Παραδεισένιος τόπος γι’ αυτό και τόσοι ερημίτες το διάλεξαν για σπιτικό τους.

Ναός Αγ.Αντωνίου μέσα στο φαράγγι

                                       

Μπορεί κανείς ακόμα, να απολαύσει στην ωραία διαδρομή τις σπηλιές πάνω στα βράχια, να παρατηρήσει την εκκλησία του Αγ. Αντωνίου που στέκει επιβλητική στην έξοδο προς την παραλία και να δει και το περίφημο Γουμενόσπηλιο, την σπηλιά στην οποία μαζεύονταν όλοι οι ερημίτες την ημέρα της Ανάστασης. Λέγεται πως υπήρχε εκεί μια πέτρα για κάθε ερημίτη που χρησίμευε ως κάθισμα και ότι στις καλές μέρες αριθμούσαν έως τις 300. Αν κάποιος ερημίτης δεν εμφανιζόταν τότε οι υπόλοιποι καταλάβαιναν πως εκοιμήθη…

Απ’ το βλέμμα μου δεν μπορούν να ξεφύγουν οι πολλοί αναρριχητές που έχουν έρθει σήμερα στο φαράγγι για να εξερευνήσουν τα απότομα βράχια του. Κι εγώ εξάλλου δοκίμασα στην προηγούμενη επίσκεψη μου εδώ την ριψοκίνδυνη ανάβαση στην απότομη αριστερή μεριά των βράχων δίπλα στην παραλία για να δω την περίφημη υποθαλάσσια σπηλιά από ψηλά.

Μονή Οδηγήτριας

Ώρα όμως να εγκαταλείψω αυτό το ωραίο μέρος για μια ακόμη φορά….το απόγευμα ανυπομονώ να επισκεφτώ τη γνωστή μονή της Περιοχής, τη μονή Οδηγήτριας. Αρκετά λιτή και όμορφή με τον πύργο του αγωνιστή Ξωπατέρα να στέκει επιβλητικός μέσα στα χρόνια και να μας θυμίζει την ιστορία μας. Για τους λάτρεις της λαογραφίας υπάρχει μουσείο με αργαλειούς, παλιές ραπτομηχανές, σίδερα, σύνεργα φουρνίσματος και πολλά εργαλεία καθημερινής χρηστικότητας στα παλιά κρητικά σπίτια. Την μεγαλύτερη εντύπωση όμως, μου έκανε η ανάβαση στον πύργο από όπου μαχόταν με πείσμα ο Ξωπατέρας εναντίον των ασκεριών των Τούρκων. Σκαρφάλωσα κυριολεκτικά μέσα από μια στενή καταπακτή και μια απότομη σκάλα που μου θύμισε την υψοφοβία μου για λίγο…μα η θέα από την ταράτσα του πύργου με έκανε τα ξεχάσω όλα!

Πύργος Ξωπατέρα

Θέα από την κορυφή του Πύργου του Ξωπατέρα

Αφήνω για το τέλος, το tip για κάθε επόμενη διαδρομή… να επισκέπτεστε σε κάθε περιοχή τα μικρά παραδοσιακά καφενεία, θα πιείτε ωραίο ελληνικό καφέ θα μάθετε από την «πηγή» την ιστορία του τόπου και θα την δείτε από τα μάτια των ίδιων της, των κατοίκων. Υπάρχουν απίστευτες γωνιές, φτιαγμένες με μεράκι και αγάπη που περιμένουν να τις ανακαλύψεις. Το καφενείο του Σίβα είναι σίγουρα ένα τέτοιο μέρος! 

Εις το επανιδείν, λοιπόν!

Α.Δ