Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. [...]
Στίχοι απο το ποίημα του Κ.Καβάφη, "Κεριά"
σ' αφήνω για λίγο μόνο,
περίμενε να στα δώσω...
Μπορεί να νιώσεις για λίγο άβολα,
βλέπεις δεν είναι στα μέτρα σου,
δεν πειράζει...
Προσπάθησε όμως να τα φορέσεις...
Ξέρεις είμαι εγκλωβισμένος σ' αυτά,
χρόνο με το χρόνο τα έφθειρα λίγο,
έγιναν ένα με το πόδι μου,
δεν τα έβγαζα, γιατί μου 'παν πως θα με οδηγήσουν στ' όνειρά μου,
Λες να μ' οδηγήσουν έστω βήμα-βήμα στην ελευθερία μου;
Α.Δ
Σήμερα με φαντάζομαι να περπατώ….Δεν θα πάω όμως μακριά, όχι γιατί δεν μου
επιτρέπεται ούτε στη σκέψη να πηγαίνω μακριά, μα γιατί έχω πολλές δουλειές να
τελειώσω σαν να ήταν μια οποιαδήποτε άλλη καθημερινή μέσα στη βδομάδα μου.
Ανάμεσα στους σωρούς τα βιβλία και τα αδιόρθωτα γραπτά με φαντάζομαι να τα
παρατάω όλα και να περπατώ κοντά σε νερό και ψηλά δέντρα…Ναι, το Φόδελε ίσως
είναι μια καλή επιλογή για μένα… Περπατώ στο μονοπάτι, παράλληλα με τον ποταμό
Παντομάντρη, πατάω τα ξερά φύλλα που έχουν πάρει όμορφα φθινοπωρινά χρώματα και
ακούω όσο απομακρύνομαι τις φωνές ενθουσιασμού των παιδιών από την παιδική χαρά…Που
και που όλο και κάποιο έντομο πετά μπροστά μου μέσα από την πυκνή βλάστηση και
με τρομάζει, όμως εγώ μαγεμένη από την ομορφιά των ψηλών δέντρων και τον ήχο
του τρεχούμενου νερού συνεχίζω..
Αποφασίζω να μην προχωρήσω άλλο προς τ’ εκεί, αλλάζω κατεύθυνση και μπαίνω
μέσα στο χωριό, περνώ τη γεφυρούλα πάνω από το ποτάμι και κατευθύνομαι προς το
μουσείο του Θεοτοκόπουλου. Ωραίο μέρος για περπάτημα κι από δω, με μικρά όμορφα
σπίτια με αυλές και περιποιημένα περβόλια με πορτοκαλιές κι όχι μόνο. Μπροστά μου
βλέπω μια «τρελή», ολοφούντωτη Ροδιά, στο προαύλιο της εκκλησίας των Εισοδίων της
Θεοτόκου, όμορφη είναι, πόσο καιρό είχα να παρατηρήσω μια ροδιά σκέφτομαι. Μπαίνω
στο πολύπαθο εκκλησάκι και παρατηρώ με προσοχή τα σκαλισμένα πρόσωπα των αγίων
που δε γλίτωσαν από τη μανία των κατακτητών.
Νομίζω κουράστηκα λιγάκι, λες να ΄χουν φρέσκα πορτοκάλια για χυμό αυτή την
εποχή; Μπα.. νομίζω πως θα προτιμήσω έναν καφέ καλύτερα… Κατευθύνομαι προς το
μουσείο, ένα τραπεζάκι ξύλινο κάτω από μια χαρουπιά με καλεί να απολαύσω τον
καφέ μου στην καφετέρια του μουσείου. Ας πιώ τον καφέ μου εδώ και μετά μπαίνω
μέσα στο μουσείο να το περιεργαστώ… κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μου, κοιτώ
τον ήλιο κι απολαμβάνω την σκιά της χαρουπιάς και το απαλό αεράκι, η μυρωδιά
του καφέ πλημμυρίζει τον αέρα… Ένας ήχος
ακούγεται από μακριά…. Η καφετιέρα με ειδοποιεί πως ο καφές μου είναι έτοιμος….
Να σηκωθώ να γεμίσω την κούπα μου και να στρωθώ στο διόρθωμα….η τηλεκπαίδευση δεν
μπορεί να περιμένει….
Α.Δ
