Προτεινόμενη φθινοπωρινή διαδρομή…. Βουλισμένο αλώνι - Δάσος της Κέρης!

Στο Βουλισμένο αλώνι  που βρίσκεται μόλις 15 χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο στη διαδρομή προς τα χωριά Δόξα, Μάραθος και Δαμάστα, συναντάται ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο με την κατακρήμνυση ενός παλιού σπηλαίου, που έπεσε σχηματίζοντας έναν κυκλικό χώρο με θεόρατα βράχια περιμετρικά.

Η λαϊκή παράδοση θέλει την ημέρα της γιορτής του Προφήτη Ηλία, ένας γεωργός να παραβλέψει την αργία και να πάει με τη γυναίκα και την κόρη του στο συγκεκριμένο σημείο να αλωνίσει…. Η τιμωρία των απίστων ήρθε με το βούλιαγμα του σημείο (εξού και η ονομασία βουλισμένο αλώνι) όπου η γης κατάπιε και τους άτυχους αμαρτωλούς.. Λέγεται πως ακόμα, την μέρα τα γιορτής του Αγίου, μπορεί κάποιος να ακούσει το τραγούδι της κόρης του αγωγιάτη… Ποιος ξέρει! Το σίγουρο είναι πως ένα τόσο θαυμαστό φαινόμενο, εξήψε την φαντασία των απλών ανθρώπων της περιοχής που προσπάθησαν με αυτό τον τρόπο να δώσουν μια εξήγηση και δημιούργησαν έναν μύθο που αποτελεί πια κομμάτι πολύτιμο της λαογραφικής μας παράδοσης.

Το μέρος τραβά τους λάτρεις της αναρρίχησης που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους όταν ο καιρός το επιτρέπει, αλλά και πολλούς ταξιδιώτες που παίρνουν από την περιοχή κατευθυνόμενοι στα γειτονικά χωριά και σταματούν για λίγο να θαυμάσουν το μοναδικό αυτό μέρος. Πάντα μου αρέσει να σταματώ εκεί και να παρατηρώ τους αναρριχητές και αυτή τη φορά ήμουν πολύ τυχερή, γιατί είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω μια οικογένεια που έχει κάνει καθώς φαίνεται το σπορ οικογενειακή υπόθεση, με τη μικρή κόρη μαζί με τη μαμά να βοηθά τον πατέρα στην αναρρίχηση ενός βράχου.

Συνεχίζοντας στην διαδρομή από το Βουλισμένο αλώνι η  επόμενη στάση μου για σήμερα ήταν το δάσος της Κέρης. Στο δάσος μπορείς να φτάσεις μέσω μιας μικρής παράκαμψης από τον κεντρικό δρόμο στα δεξιά σου, διασχίζοντας έναν σύντομο αρκετά καλοστρωμένο χωματόδρομο. Το δάσος είναι τεχνητό σε μια προσπάθεια αναδάσωσης με πολλά πεύκα, αλλά όχι αρκετά πυκνό ακόμα, παρά μονάχα σε ορισμένα σημεία του, και το προτιμούν πολλές οικογένειες και όχι μόνο για μικρές εκδρομές στη φύση…. Οι χαρούμενες παιδικές φωνές που άκουσα στη διαδρομή να τραγουδούν γνωστά παιδικά τραγούδια και οι σειρές των αυτοκινήτων που είχαν σταθμεύσει στην άκρη του χωματόδρομου μαρτυρούν πως και αυτή την Κυριακή πολλοί είναι αυτοί που επέλεξαν το μέρος για εξόρμηση.

Θέα προς Στρούμπουλα

Αυτό που πραγματικά όμως όταν προχώρησα αρκετά ήταν η φοβερή θέα του Ηρακλείου και της Ντιας απέναντι, από ψηλά, αλλά και της κορυφής του Στρούμπουλα από την άλλη μεριά. Αξίζει να περπατήσει κανείς κοντά στα βράχια του κατακόρυφου γκρεμού με θέα το φαράγγι του Αλμυρού, μια θέα που κόβει την ανάσα σε συνδυασμό με τους τεράστιους γύπες που πετούν σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας. Περπατήστε όλη την περιοχή με απίστευτη πανοραμική θέα και μπορείτε να επισκεφθείτε και τον αρχαιολογικό χώρο της Καστροκεφάλας, αν σας αρέσει λίγο το περπάτημα σε πιο δύσβατα σημεία, όπου μπορείτε να δείτε και απομεινάρια του οικισμού ανάμεσα στα βράχια.

Θέα φαράγγι Αλμυρού

Ήλιος και καθαρός αέρας δεν υπάρχει άλλη μυστική συνταγή! Η θέα του πολύβουου Ηρακλείου από ψηλά, κάνει κάθε καθημερινό πρόβλημα να φαντάζει τόσο μικροσκοπικό!

Α.Δ

"Κράτα με, να σε κρατώ ν' ανεβούμε το βουνό"!!!! - Αυτή την οικογένεια πολύ τη χάρηκα που το έκανε πράξη!

 Κάντε τις Κυριακές να έχουν νόημα! Δημιουργήστε αναμνήσεις!

Α.Δ

Χρυσοσκαλίτισσα – Ελαφονήσι - Χανιά τελευταίο μέρος οδοιπορικού!

 

Η διαδρομή μου πρέπει να συνεχιστεί, γιατί η ζέστη αρχίζει να φουντώνει και η παραλία του Ελαφονησίου  μοιάζει όλο και πιο δελεαστική. Τελευταίος σταθμός, πριν τον τελικό προορισμό μου, η Παναγία η Χρυσοσκαλίτισα. Δεν μπορείς να πας Ελαφονήσι, αν πρώτα δεν κάνεις μια στάση στον περίφημο αυτό μοναστήρι. Λέγεται, πως αν είσαι πιστός βλέπεις ένα χρυσό σκαλί κατά την ανάβαση σου στην εκκλησία ψηλά στο ύψωμα.

Το μοναστήρι έχει πολλές αίθουσες με λαογραφικό υλικό βυζαντινής τέχνης, ξενώνες, μα αυτό που μου κέντρισε περισσότερο την προσοχή περισσότερο την προσοχή είναι η υπέροχη θέα προς τη θάλασσα, όταν κατευθυνθείς μέσα από ένα στενό δρομάκι που ξεκινούσε από το κεντρικό προαύλιο στο πίσω μέρος της εκκλησίας.

Μια τελευταία στάση να θαυμάσουμε από μακριά όλο το μοναστηριακό συγκρότημα που δεσπόζει στον βράχο μας αποζημιώνει για την αφόρητη ζέστη. 

Τώρα ανυπομονώ για το Ελαφονήσι που απέχει μόλις 5 χιλιόμετρα από το Μοναστήρι. Η αναζήτηση πάρκινγκ στην περίφημη παράλια μας αποθάρρυνε αρχικά, λόγω της προχωρημένης ώρας, αλλά τελικά ήταν σχετικά εύκολη. Το θέαμα θύμιζε εξωτικό νησί.

Το Ελαφονήσι ή αλλιώς Πρασσονήσι ή Πλακουρήθρα πέρα από έναν πολύ εύθραυστο οικοσύστημα άπειρου φυσικού κάλλους, κρύβει και μεγάλη ιστορία. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μια στενόμακρη Χερσόνησο που φαίνεται να χωρίζει και να σχηματίζει μικρό νησάκι στο κέντρο του. Τα νερά ρηχά, καταγάλανα και διάφανα στο κεντρικό κομμάτι που μπορεί κανείς να τα περπατήσει παρατηρώντας δίπλα του πολλά ψάρια να κολυμπούν… Παίρνω το κινητό και περπατώ μέχρι το νησί μέσα από τα νερά για να εξερευνήσω την περιοχή. Στην αμμουδιά διακρίνει κανείς ροζ αποχρώσεις… Όπως έμαθα το εντυπωσιακό αυτό χρώμα οφείλεται σε ροδοκόκκινα πετραδάκια που είναι ουσιαστικά νεκρά μέλη από κόκκινα ψευδοκοράλλια που ζουν λίγο πιο βαθιά γύρω από το νησί!! Δυστυχώς, πολλοί από τους επισκέπτες έχουν την κακή συνήθεια να μαζεύουν για ενθύμιο τα κοχύλια και τα ψευτοκοράλλια και αυτό σιγά σιγά εξαφανίζει την ιδιαίτερη αυτή αμμουδιά που είναι και το σήμα κατατεθέν του Ελαφονησίου...

Αφήνω το κινητό παράμερα να ξαπλώσω για λίγο στο νερό και παρατηρώ τα ψάρια να κολυμπούν ατάραχα γύρω μου συνηθισμένα στην ανθρώπινη παρουσία. Για όποιον θέλει να κάνει πραγματική βόλτα πρέπει να πάει παράπλευρα στις απέναντι παραλίες, όπου τα νερά είναι το ίδιο όμορφα, αλλά πιο βαθιά. Προσοχή στα πράγματα σας, γιατί όπως και στον Μπάλο υπάρχει πολύς κόσμος και υπάρχει οργανωμένη παραλία σε αρκετά μεγάλο μέρος. Αυτό είναι απογοητευτικό και επιβλαβές σε μια παραλία που δικαίως έχει ενταχθεί στο Natura 2000. Μην παραλείψετε, πριν φύγετε να περπατήσετε ανάμεσα στα αμέτρητα κρινάκια της άμμου που βρίσκονται σε κοντινό αμμόλοφο και εντυπωσιάζουν σε συνδυασμό με το υπέροχο γαλάζιο της θάλασσας. Η χλωρίδα και η πανίδα της περιοχής άλλωστε, είναι πολύ πλούσια.

Μα πέρα από το φυσικό κάλλος όπως προείπα και η ιστορία του Ελαφονησίου είναι εντυπωσιακή. Το μέρος αυτό λειτούργησε και ως τόπος λατρείας του Απόλλωνα στην αρχαιότητα και στα νεότερα  επαναστατικά χρόνια υπήρξε τόπος σφαγής για πολλά γυναικόπαιδα το 1824, όπου υπάρχει και μνημείο χτισμένο για τους πεσόντες. Εδώ, έρχεται η παράδοση να δώσει την δική της εκδοχή για το ροδοκόκκινο χρώμα της αμμουδιάς, το αίμα που χύθηκε ήταν τόσο πολύ που βάφτηκαν εκείνη και τα νερά κόκκινα…

Αφήνω ως εκκρεμότητα για την επόμενη επίσκεψη μου το υπέροχο κεδρόδασος της περιοχής. Και τι δεν έχει αυτός ο τόπος, ένα μοναδικό οικοσύστημα, ιστορία δεμένη με την κρητική παράδοση, κρυμμένα ναυάγια όπως το «Imperatrix» για τους λάτρεις των καταδύσεων, μιας και οι ακτές της περιοχής είναι πανέμορφες, μα και επικίνδυνες, λόγω της ρηχότητας των νερών και των δυνατών ανέμων.

Φεύγω μαγεμένη από τις ομορφιές του νομού Χανιών και να σκεφτεί κανείς πως έχουν απομείνει πολλά ακόμα να δω και να καταγράψω.

Α.Δ

Άγριο κυκλάμινο (Cyclamen) - από τα ωραιότερα που μπορεί να συναντήσει κανείς το φθινόπωρο, ριζωμένα στα βράχια.

Άγριο κυκλάμινο (Cyclamen) - από τα ωραιότερα που μπορεί να συναντήσει κανείς το φθινόπωρο, ριζωμένα στα βράχια.

ΠΟΤΑΜΙΔΑ – ΝΑΟΣ ΑΓ.ΣΟΦΙΑΣ - ΧΑΝΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΕΡΟΣ Γ΄

 

Σήμερα ήρθε η στιγμή να επισκεφτώ επιτέλους το εξωτικό Ελαφονήσι. Ένιωθα λίγο άσχημα τόσα χρόνια που δεν είχα καταφέρει να πάω προς τα εκεί, όταν φίλοι μου από άλλες περιοχές της Ελλάδας μου μιλούσαν γι’ αυτή τη μαγευτική παραλία του τόπου μου. Όμως, ας μην βιάζομαι για τον τελικό προορισμό μου, γιατί και οι ενδιάμεσοι σταθμοί της συγκεκριμένης διαδρομής, έχουν κι αυτοί την ομορφιά τους, όπως διαπίστωσα…

Ο πρώτος απ’ αυτούς είναι οι εξωτικοί αμμόλοφοι της Ποταμίδας Χανιών. Σε πολλές φυτογραφίες είχα δει αυτό το τοπίο που βρίσκεται περίπου 35 χιλιόμετρα από τα Χανιά, κοντά στην Κίσαμο και κυριολεκτικά θυμίζει πολύ έντονα Καππαδοκία. Είναι πράγματι, φοβερό, ενώ κινείσαι σε ένα γνώριμο κρητικό τοπίο να ξεπροβάλλει ξαφνικά, μπροστά σου ένα εντελώς διαστημικό τοπίο!

Οι Κωμόλιθοι αυτοί αποτελούνται από μαλακό άργιλο και κάνουν μοναδικά σχήματα, με το έδαφος πάνω τους να θυμίζει άνυδρη γη με βαθιές ρωγμές. Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι πρόκειται για υπολείμματα αρχαίου βυθού σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το σίγουρο πάντως είναι πως οι λόφοι αυτοί, γυμνοί καθώς είναι από βλάστηση παρά μόνο στις κορυφές τους, σε προκαλούν να τους ανέβεις για να δεις τη μορφολογία τους από κοντά. Εγώ ήμουν και τυχερή, γιατί ακριβώς δίπλα τους, ήταν δεμένο ένα υπέροχο άσπρο άλογο που περήφανα πόζαρε στις φωτογραφίες μου με φόντο το εξωπραγματικό αυτό τοπίο.

Αποχαιρετώντας την Ποταμίδα αμέσως επόμενος σταθμός  της διαδρομής μου αποτέλεσε ο  σπηλαιώδης ναός της Αγ.Σοφίας που ξεπροβάλλει στη δεξιά μεριά μετά την πετρόχτιστη στοά του δρόμου πάνω από το Τοπολιανό φαράγγι. Το φαράγγι αυτό είναι ιδιαίτερα φημισμένο για το φυσικό του κάλλος και συνδέεται μάλιστα, με την κρητική μυθολογία, αφού εκεί κατοικούσαν νεραΐδες, η μινωική θεότητα Βριτομάρτις κι εκεί με το τραγούδι των νεράιδων ξεκουραζόταν από το δύσκολο έργο της φύλαξης της Κρήτης ο γίγαντας Τάλως…

Η είσοδος προς την εκκλησία βρίσκεται πάνω στον δρόμο και ο επισκέπτης πρέπει ν’ ανέβει καμιά 50 σκαλιά για να φτάσει σ’ αυτό. Το σπήλαιο και ο ναός της του Θεού Σοφίας συνδέεται σύμφωνα με την παράδοση, με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, το 1453, που το εικόνισμα της Σοφίας του Θεού, έφυγε από τον ναό του Ιουστινιανού στην ελεύθερη Κρήτη. Λέγεται πως ο Μωάμεθ ζήτησε από τους Κρήτες πολεμιστές που είχαν έρθει για βοήθεια στην άμυνα της Πόλης, να φύγουν και να πάρουν μαζί τους ό,τι θέλουν κι εκείνοι κρίνοντας πως η μάχη είχε πλέον χαθεί πήραν μαζί τους το εικόνισμα και το μετέφεραν στην Κρήτη στο συγκεκριμένο μέρος που ήταν κοντά στον τόπο καταγωγής των περισσοτέρων απ’ αυτούς…

Όμως, η ιστορία του σπηλαίου δεν σταματάει εκεί, αφού στο σπήλαιο τελέστηκε και η θυσία των αδελφών Ψαρομηλίγκων στον καιρό της Ενετοκρατίας, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για να πάρει αμνηστία ο γιος – ανιψιός τους και να κάνει την επανάσταση (για να κερδίσει κάποιος επικηρυγμένος αμνηστία τότε, έπρεπε να παραδώσει στους Ενετούς τα κεφάλια δύο πολύ συγγενικών του προσώπων). Η θυσία τελικά έγινε κι έτσι στο σπήλαιο βρέθηκαν οι ακέφαλοι σκελετοί των δύο ηρωικών Κρητών…

Πέρα όμως, από την εντυπωσιακή ιστορία αξίζει ο επισκέπτης να περιηγηθεί μέσα στο σπήλαιο και να παρατηρήσει τον διάκοσμο του σπηλαίου, τους όμορφους σχηματισμούς από σταλαγμίτες και σταλακτίτες, το μικρά βουναλάκια από πέτρες που έχουν αφήσει ως αφιερώματα οι προηγούμενοι επισκέπτες, καθώς και τα λογιω - λογιω  ταξίματα των προσκυνητών που αιτούνται τη βοήθεια της Σοφίας του Θεού για λύση σε κάθε λογής πρόβλημα που αντιμετωπίζουν.

Έχει τόσα πολλά να δει και να αναλογιστεί κανείς εδώ μέσα που δεν θες να φύγεις και ν’ αφήσεις την ηρεμία και τη δροσιά του σπηλαίου. Η ζέστη έξω και τα δεκάδες σκαλιά της κατάβασης με επαναφέρουν στην πραγματικότητα…

Α.Δ