"ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΚΛΟΣ" – Νέα πρόταση για απόδραση: ΣΙΒΑΣ-ΚΟΜΟΣ-ΑΓΙΟΦΑΡΑΓΓΟ!

 

Πως μια καλή  πράξη σε ξαναφέρνει στα ίδια μέρη; Είναι καλοκαίρι απόγευμα με φοβερή ζέστη παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής από την παραλία του Μάρτσαλου. Ο δρόμος ανηφορικός, ο ήλιος καίει με όλη του τη δύναμη κι εμείς έχουμε στερέψει από νερό. Τα πρόσωπά μας είναι αναψοκοκκινισμένα και καθώς είμαστε διψασμένοι, κατεβαίνουμε στο πρώτο χωριό που συναντάμε, τον Σίβα, για νερό. Βλέποντας με  καταπονημένη, η γυναίκα που με εξυπηρετούσε, μου έδωσε εκτός από νερά και μερικά πεντανόστιμα σύκα που μόλις είχε μαζέψει. Ωραιότερα δεν έχω ξαναφάει…

Και να που ξανάρχομαι φέτος σ' αυτά τα μέρη, ως φιλοξενούμενη πλέον στο ίδιο χωριό. Το κάνω το άντρο μου, από το οποίο θα κάνω τις εξορμήσεις στις γύρω περιοχές. Το χωριό Σίβας, ανήκει στον δήμο Φαιστού και βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πεδιάδας της Μεσαράς. Τα τελευταία χρόνια το χωριό έχει αναπτυχθεί πολύ τουριστικά, μιας και οι  περισσότεροι κάτοικοι έχουν μετατρέψει τα σπίτια τους σε Airbnb, χωρίς να χαλάσουν καθόλου τον χαρακτήρα της περιοχής, αλλά αντιθέτως ανέδειξαν την φοβερή αισθητική του χωριού, διατηρώντας την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των σπιτιών.

Κομός

Επιπλέον, το χωριό αυτό βρίσκεται κοντά σε πολύ γνωστές παραλίες της περιοχής, όπως ο Κομός, τα διάσημα Μάταλα, οι Καλοί Λιμένες, το Αγιοφάραγγο και το Βαθύ. Έτσι, λοιπόν, παρά τον αέρα που είχε σηκωθεί κατά την πρώτη ημέρα της διαμονής μου εκεί, πέρασα το πρωινό μου στην απέραντη παραλία του Κομού που αυτή την φορά ήταν λίγο ανταριασμένη. Προσιτή για το ευρύ κοινό, παρά την πλάκα που δημιουργεί μια μικρή δυσκολία να μπεις στο νερό, αλλά πεντακάθαρη και ιδιαίτερα αγαπητή σε αυτούς που αγαπούν τα ωραία ηλιοβασιλέματα με θέα τη θάλασσα, μα και σε όσους θέλουν να απολαύσουν το μπάνιο τους δίχως ρούχα, στην δεξιά μεριά της.

Καλοί λιμένες

Το απόγευμα επέλεξα κάτι πιο απάνεμο και έτσι, κατευθύνθηκα προς Καλούς Λιμένες, όπου οι κατασκηνωτές, όπως διαπίστωσα τηρούν πιστά το ραντεβού τους με τη συγκεκριμένη παραλία κάθε χρόνο, στήνοντας τις σκηνές τους κατά μήκος των αλμυρικιών.

Αγιοφάραγγο

Όμως, δεν θα μπορούσα να φύγω από την περιοχή χωρίς να επισκεφτώ το αγαπημένο Αγιοφάραγγο. Αν και η διαδρομή είναι ομολογουμένως πιο απαιτητική από την Μονή της Οδηγήτριας και πέρα, είναι απαραίτητο όλοι μια φορά να απολαύσουμε το μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά της παραλίας που περιφρουρούνται από τους τεράστιους βράχους.

Παραλία Αγιοφάραγγου

Το πέρασμα του φαραγγιού διαρκεί περίπου 20 λεπτά από τη γνωστή πια καντίνα με το ιδιαίτερο όνομα, όπου διαθέτει και μια μεγάλη αλάνα για πάρκινγκ σε όσα αμάξια καταφέρνουν να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Εμείς προτιμήσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο πολύ πιο μακριά, για να περπατήσουμε περισσότερο και να απολαύσουμε το φυσικό τοπίο και να μην ταλαιπωρήσουμε τόσο το αυτοκίνητο, μιας και πρόκειται για δύσκολη διαδρομή για όποιον δεν διαθέτει αγροτικό. Το συστήνω στους λάτρεις της πεζοπορίας! Άλλωστε, όπως μάθαμε στο Αγιοφάραγγο δεν περνούσαν την δεκαετία του ’80 τα αυτοκίνητα τόσα χαμηλά, το ποτάμι μέσα στο φαράγγι έτρεχε γάργαρο νερό και οι περιπατητές μπορούσαν να δουν μέχρι και χελώνες. Παραδεισένιος τόπος γι’ αυτό και τόσοι ερημίτες το διάλεξαν για σπιτικό τους.

Ναός Αγ.Αντωνίου μέσα στο φαράγγι

                                       

Μπορεί κανείς ακόμα, να απολαύσει στην ωραία διαδρομή τις σπηλιές πάνω στα βράχια, να παρατηρήσει την εκκλησία του Αγ. Αντωνίου που στέκει επιβλητική στην έξοδο προς την παραλία και να δει και το περίφημο Γουμενόσπηλιο, την σπηλιά στην οποία μαζεύονταν όλοι οι ερημίτες την ημέρα της Ανάστασης. Λέγεται πως υπήρχε εκεί μια πέτρα για κάθε ερημίτη που χρησίμευε ως κάθισμα και ότι στις καλές μέρες αριθμούσαν έως τις 300. Αν κάποιος ερημίτης δεν εμφανιζόταν τότε οι υπόλοιποι καταλάβαιναν πως εκοιμήθη…

Απ’ το βλέμμα μου δεν μπορούν να ξεφύγουν οι πολλοί αναρριχητές που έχουν έρθει σήμερα στο φαράγγι για να εξερευνήσουν τα απότομα βράχια του. Κι εγώ εξάλλου δοκίμασα στην προηγούμενη επίσκεψη μου εδώ την ριψοκίνδυνη ανάβαση στην απότομη αριστερή μεριά των βράχων δίπλα στην παραλία για να δω την περίφημη υποθαλάσσια σπηλιά από ψηλά.

Μονή Οδηγήτριας

Ώρα όμως να εγκαταλείψω αυτό το ωραίο μέρος για μια ακόμη φορά….το απόγευμα ανυπομονώ να επισκεφτώ τη γνωστή μονή της Περιοχής, τη μονή Οδηγήτριας. Αρκετά λιτή και όμορφή με τον πύργο του αγωνιστή Ξωπατέρα να στέκει επιβλητικός μέσα στα χρόνια και να μας θυμίζει την ιστορία μας. Για τους λάτρεις της λαογραφίας υπάρχει μουσείο με αργαλειούς, παλιές ραπτομηχανές, σίδερα, σύνεργα φουρνίσματος και πολλά εργαλεία καθημερινής χρηστικότητας στα παλιά κρητικά σπίτια. Την μεγαλύτερη εντύπωση όμως, μου έκανε η ανάβαση στον πύργο από όπου μαχόταν με πείσμα ο Ξωπατέρας εναντίον των ασκεριών των Τούρκων. Σκαρφάλωσα κυριολεκτικά μέσα από μια στενή καταπακτή και μια απότομη σκάλα που μου θύμισε την υψοφοβία μου για λίγο…μα η θέα από την ταράτσα του πύργου με έκανε τα ξεχάσω όλα!

Πύργος Ξωπατέρα

Θέα από την κορυφή του Πύργου του Ξωπατέρα

Αφήνω για το τέλος, το tip για κάθε επόμενη διαδρομή… να επισκέπτεστε σε κάθε περιοχή τα μικρά παραδοσιακά καφενεία, θα πιείτε ωραίο ελληνικό καφέ θα μάθετε από την «πηγή» την ιστορία του τόπου και θα την δείτε από τα μάτια των ίδιων της, των κατοίκων. Υπάρχουν απίστευτες γωνιές, φτιαγμένες με μεράκι και αγάπη που περιμένουν να τις ανακαλύψεις. Το καφενείο του Σίβα είναι σίγουρα ένα τέτοιο μέρος! 

Εις το επανιδείν, λοιπόν!

Α.Δ

Ποίηση για τον Ιούνιο 1952 - Ποίηση για τον Ιούνιο του 2021.... "Dive for dreams"

dive for dreams

or a slogan may topple you

(trees are their roots

and wind is wind) 

trust your heart

if the seas catch fire

(and live by love

though the stars walk backward) 

honour the past

but welcome the future

(and dance your death

away at the wedding) 

never mind a world

with its villains or heroes

(for good likes girls

and tomorrow and the earth) 

in spite of everything

which breathes and moves, since Doom

(with white longest hands

neating each crease)

will smooth entirely our minds 

-before leaving my room

I turn, and (stooping

through the morning) kiss

this pillow, dear

where our heads lived and were. (…)

by ee cummings

 

Πως θα ήταν άραγε το Πάσχα..

Πάντα αναρωτιόμουν πως θα ένιωθα, αν τις μέρες του Πάσχα τις περνούσα χωρίς κόσμο και εντελώς διαφορετικά απ’ ότι έχω συνηθίσει. Και πιο πολύ αυτή η σκέψη με κυρίευε το βράδυ της Ανάστασης, λίγο πριν πάμε στην εκκλησία, για να ακούσουμε το «Χριστός Ανέστη» και να πάρουμε το άγιο φως, γιατί βαριόμουν τρομερά στην διαδικασία της ετοιμασίας, για μια ιεροτελεστία που κρατά για τους περισσότερους λίγη ώρα μέχρι να καθίσουν στο τραπέζι τα μεσάνυχτα.

Αναρωτιόμουν λοιπόν….

Πως θα ήταν, αν όλη τη Μεγαλοβδομάδα πήγαινες σε μια απομακρυσμένη εκκλησία να ανάψεις το κεράκι σου και να αφοσιωθείς στα λόγια του παπά, χωρίς τον περισπασμό των ανθρώπων γύρω σου..

Κι εκεί κάπου, ξεπηδά στο μυαλό σου μια ανάμνηση από μια χρονιά που βρέθηκες σ΄ ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και παρακολούθησες με όλη τη μυσταγωγία που απαιτεί η περίσταση, ένα ξεχωριστό έθιμο εορτασμού της περιφοράς του επιταφίου και νοσταλγείς….

Πως θα ήταν, αν στο γιορτινό τραπέζι μαζευόταν μονάχα λίγα άτομα και δεν υπήρχε τόση φασαρία τριγύρω και το φαγητό παρέμενε λιτό, αλλά πεντανόστιμο, χωρίς η μάνα σου να πέφτει κατάκοπη από τις χιλιάδες ετοιμασίες..

Πως θα ήταν, άραγε, το Πάσχα, αν στο πασχαλινό τραπέζι, το κάλεσμα ήταν περιορισμένο κι εκεί στην αναγκαστική «περικοπή» νιώσεις ποιοι πραγματικά θα ήθελες να είναι εκεί μαζί σου….

Πως θα ήταν, αν αντί να αναλωνόμαστε στο τι θα φορέσουμε κάθε βράδυ για να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία και σε ποια εκκλησία θα πάμε, ντυνόμασταν απλά και με καθαρή καρδιά και συνείδηση μπαίναμε στην πρώτη εκκλησία που βλέπαμε μπροστά μας ως ταπεινοί προσκυνητές, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων…

Πως θα ήταν, αν δεν φοβόμαστε τα χιλιάδες πλακατζίκια που πετάνε την βραδιά της Ανάστασης και δεν είχαμε να διασχίσουμε ένα πραγματικό ναρκοπέδιο στον δρόμο για την εκκλησιά και δεν ανυπομονούσαμε να τελειώσει όλο αυτό, για να ριχτούμε στο φαγητό λίγα λεπτά μετά τις δώδεκα….

Πως θα ήταν, αν είχαμε τον χρόνο να αναλογιστούμε τις πράξεις μας και το βαθύτερο νόημα αυτής της γιορτής…

Πως θα ήταν, αν αρχίσαμε να διαβάζουμε τις ιστορίες της παλαιάς διαθήκης και να διακρίνουμε την ομορφιά και τη διδακτικότητα πολλών από τις ιστορίες της, σαν να ακούμε ένα ωραίο παραμύθι…

Πως θα ήταν, να υπάρχει χρόνος να μαζευτεί όλη η οικογένεια και να βοηθήσει στο ζύμωμα των τσουρεκιών και των καλιτσουνιών και το σπίτι να μυρίζει φρεσκοψημμένο ψωμί και να ζυμώνονται εκτός απ’ αυτά και οι σχέσεις των ανθρώπων…

Πως θα ήταν, άραγε, αυτή η γιορτή, αν εκείνη τη μέρα δε φας τα καθιερωμένα εδέσματα, αλλά μοιραστείς το τραπέζι σου με ανθρώπους ξένους σε μια άλλη χώρα… Κι εδώ διαπιστώνεις πόσο όμορφα είχες περάσει, όταν το είχες κάνει, κι ας μην έτρωγες το καθιερωμένο αρνί, αλλά  μια μυρωδάτη τάρτα από τα χέρια της φιλόξενης οικοδέσποινας…

Πως θα ήταν, άραγε, το Πάσχα, αν βλέπεις ανθρώπους στα μπαλκόνια τους με κεριά να ανταλλάζουν ευχές, χωρίς να μπορούν να στριμωχτούν στις εκκλησιές και να ανταλλάξουν φιλιά κι αγκαλιές, αλλά παρ’ όλα αυτά, να νιώθεις πως το περιβάλλον μπορεί να άλλαξε, αλλά το νόημα το βρήκαμε πιο πολύ από ποτέ….

Δυο χρονιές τώρα δε χρειάζεται να αναρωτιέμαι άλλο, ο καιρός κι οι περιστάσεις μου ‘χουν δώσει αρκετές από τις απαντήσεις που χρειαζόμουν. Τώρα ξέρω να φτιάξω πιά, το δικό μου ιδανικό «Πάσχα».

Α.Δ 

 

Μάταλα - "Live for today...tomorrow never comes"

 

"Nα γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει".... O.Ελύτης - Η διάθεση της ημέρας...